Puerto Varas y Arica

Hey allemaal,

First things first: Nieuwe FOTOS vinden jullie in album "Daag Chili" (zo toepasselijk door Boske gedoopt :-)

Ondertussen zitten we alweer in Peru, juist aangekomen in een stoffig grensstadje waar we de hele dag moeten wachten op onze bus die ons vannacht naar Puno aan het Titicacameer zal brengen.  De voorbije dagen brachten we door in Arica, in het uiterste Noorden van Chili, midden in de woestijn.  Hoe we van een van de natste regios ter wereld (Isla de Chiloe, 300 dagen regen per jaar) in de droogste woestijn ter wereld belandden in minder dan een week tijd, lezen jullie hieronder.

Donderdag 6 maart namen we de bus naar Puerto Varas, een klein dorpje vlakbij Puerto Montt waar we eerder al een nacht verbleven voor we met de Navimag naar het Zuiden vaarden.  Het dorpje ligt vlak langs een groot meer met daarachter een nog grotere vulkaan die zich vorige keer halsstarrig in de wolken verbergde tijdens ons verblijf.  Deze keer hebben we meer geluk:  Een van de eerste dingen die we zien is de immense vulkaan die met besneeuwde top boven het meer uittorent.  Aangekomen in hostal worden we ontvangen door de Franse eigenaars Nico en Pierre en ontmoeten we alle honden die zij van straat gered hebben en die het hele huis bevolken.  In het begin van elk jaar gooit de burgemeester vergiftigde worst op straat om van alle honden af te zijn aangezien mensen hier op een rare manier met honden omgaan: Van het moment dat de beestjes niet meer klein en schattig zijn, worden ze zonder pardon op straat gezet.  Dat verklaart dus de immense straathondenpopulatie die Chili en Argentinie rijk zijn en ook het feit dat de honden zo aanhankelijk zijn.  Wij spelen een hele tijd met enkele puppies waar we meteen veel te gehecht aan raken :-)  Daarna wandelen we wat langs het meer met zicht op de vulkaan terwijl we genieten van de zon.  s Avonds gaan we naar een Chinees restaurant en lezen en schrijven we wat op de kamer.

Vrijdag profiteren we van onze ene dag hier om iets actiefs te doen na die busdag en met het vooruitzicht morgen een hele dag in het vliegtuig te zitten.  Maar eerst moeten we nog geld naar Peru verstuurd krijgen, man wat een administratieve rompslomp is dat weer.  Wanneer het uiteindelijk toch lukt, nemen we een busje naar Ensenada waar we fietsen huren en richting Petrohue vertrekken.  We rijden een achttal kilometer naar de "Saltas de Petrohue", een hele mooie waterval en brede rivier met helblauw water.  Daarna rijden we naar een groot meer dat nog een achttal kilometer verder ligt en waar we een pauze van een half uur nemen terwijl we genieten van het mooie uitzicht.  Daarna rijden we de 16km naar Ensenada terug met constant zicht op vulkaan Osorno's besneeuwde top.  Hele fijne dag, veel mooie dingen gezien en vooral blij dat we nog eens wat beweging hadden.  s Avonds bereidden we eten met andere mensen uit hostal:  Een ouder Amerikaans koppel, een Zwitsers koppel en de eigenaars van het hostal.  Heel veel lekkere dingen gegeten, guacamole, quinoa, en hopen andere nieuwigheden en een heel leuke avond gehad.

Spijtig genoeg was mijn maag niet akkoord met al dat lekkers en de volgende ochtend werd ik wakker met verschrikkelijke maagkrampen.  Rond de middag moesten we echter op de luchthaven van Puerto Montt zijn dus in bed blijven zat er niet echt in.  Taxis blijken aan de erg dure kant te zijn dus we nemen een minibusje tot in Puerto Montt, wat een slecht idee bleek aangezien er geen zitplaats was en ik elke vijf minuten dubbel klapte.  In Puerto Montt aangekomen, namen we een bus naar de luchthaven, deze keer gelukkig wel zittend maar ik kon wel janken van de pijn.  Pillen nemen bleek niet te helpen dus er zat niet veel anders op dan gewoon te wachten tot het overging.  Nadat we alles ingecheckt hadden, vertrokken we naar de terminal waar ik van pure ellende gewoon op de grond ging liggen omdat rechtzitten niet echt meer tot de opties behoorde.  Ondertussen hadden we ook ontdekt dat ons vliegtuig niet direct van Puerto Montt naar Santiago ging en daarna een ander vliegtuig ons direct van Santiago naar Arica zou brengen.  Nee, wat wij bleken te doen was veel leuker: Van Puerto Montt vlogen we naar Concepcion, van Concepcion naar Temuco en van Temuco naar Santiago.  Van Santiago vlogen we dan naar Iquique, van Iquique naar Antofagasta en van daaruit dus uiteindelijk naar Arica.  Een beetje vergelijkbaar met van Brussel naar Istanbul vliegen en tussendoor vijf keer landen.  Zes keer opstijgen en landen op een dag dus, wat een geweldig vooruitzicht!  Bij de tweede keer landen met zeer veel turbulentie was het prijs, ik moest overgeven en naderhand bleek dat dit niet de laatste keer zou zijn.  Uiteindelijk na vier uur, drie landingen en evenveel overgeefzakjes kwamen we dan toch aan in Santiago waar ik mij in een hoekje op een opblaasmatje installeerde en prompt in slaap viel.  Van Santiago vlogen we dan viavia naar Arica waar bezorgde medepassagiers ons meedeelden dat het hotel waar we naartoe gingen midden in een drugsbuurt lag en dat we beter ergens anders naartoe gingen.  Ze waren zelfs zo vriendelijk om ons een taxi tegen Chileense prijs te regelen (in tegenstelling tot de toeristenprijs waar wij normaal gezien recht op hebben) en uiteindelijk geraakten we dan toch in een hotel in het centrum waar we rond een uur of een s nachts in slaap vielen.

s Ochtends belden mama en papa op de kamer wat gezien de omstandigheden echt veel deugd deed.  Ik voelde me nog vrij slap en eten zat er nog niet in maar waagde toch al een plons in het zwembad van ons hotel (jawel, een zwembad) en aangezien me dat vrij goed bekwam besloten we een wandeling door de stad te maken.  Ik probeerde zelfs wat kip en rijst te eten en alles leek goed te gaan.  We bezochten de lokale Plaza de Armas waar we een locomotief terugvonden die dateerde uit eind 19e eeuw en die Arica toendertijd met La Paz verbond.  Ook was er een douanegebouw ontworpen door Gustave Eiffel (jawel, die van de toren) en hierheen verscheept.  In het centrum van de stad waren er brede lanen met hopen palmbomen, de rest van de stad was arm en stoffig, te verwachten van een stad die midden in de woestijn ligt.  Arica was tot 1874 Peruviaans landgebied maar tijdens de "War of the Pacific" verloren die dus een immens stuk grondgebied aan Chili net zoals Bolivie dat tijdens die periode hun toegang tot de Oceaan aan Chili kwijtraakte en sindsdien dus volledig "landlocked" is.  Daar zijn ze nog altijd niet goed van en de relaties tussen Chili en beide andere landen is daardoor voorgoed verzuurd.  (Een paar jaar geleden zouden er nog onderhandelingen geweest zijn om Bolivie via een kleine strip land toegang tot de oceaan te verschaffen maar tot nu toe zijn die plannen nog geen realiteit geworden).  In Arica werd een zware slag geleverd tussen Chileense en Peruviaanse troepen op een hoge rots vlak langs de stad "El Morro" waar tegenwoordig een museum ligt en een hoop herdenkingsmonumenten.  We besloten echter iets antiekere geschiedenis te gaan ontdekken vandaag en begaven ons met een taxi naar het Archeologisch Museum van Arica waar de oudste mummies ter wereld te vinden zijn:  Ze behoren tot het Chinchorro volk dat hier rond vijf- a zesduizend jaar voor Christus rondzwierf en dat zijn doden ontdeed van hoofd ledematen en alle ingewanden om het geheel te vullen met kleipasta eer ze de verschillende delen weer aan elkaar naaiden en met hout en klei verstevigden.  Gezien het uiterst droge klimaat zijn enkele van die zevenduizend jaar oude mummies bewaard geworden en dat is toch indrukwekkend om te zien.  Het museum was heel modern en er waren ongeloofelijk veel dingen te zien, alles heel oud en door de droogte in ongeloofelijk goede staat.  Duizend jaar oude kledingstukken en hoeden en dergelijke, echt de moeite dus.  In de tuin van het museum at Boske vijgen die hij van de struiken plukte en er stonden ook bananenbomen.  Wat een contrast met de natte, groene omgeving waar we ons de voorbije maanden in bevonden!  De Atacama woestijn waar Arica inligt is zo droog dat het merendeel van de daken in Arica niet tegen water bestand is! Bovendien adverteren de grote hotels dat wanneer je tijdens je verblijf regen hebt, je die nachten niet hoeft te betalen :-)  Zeer, zeer droog dus!

Ik voelde me spijtig genoeg erg flauw (logisch gevolg van twee dagen niets eten) en we keerden dus vrij snel terug naar het hotel.  s Avonds bleek dat het virus mijn lichaam niet verlaten had maar gewoon een verdieping gezakt was met een nacht vol krampen en diarree ter gevolg, we besparen jullie de details.

Maandag 10 maart voelde ik me de hele dag rotellendig, niet veel anders gedaan dan in bed liggen en regelmatig televisie kijken.  Op bepaald moment tot aan een dichtbijgelegen kerkje gelopen dat ook door Eiffel ontworpen was.  Kerkje was niet echt de moeite waard en ik voelde me niet goed dus snel weer teruggekeerd naar hotel.  Boske zwom wat en deed wat inkopen maar bracht de dag ook grotendeels in de kamer door (en verzorgde mij heel goed :-).

Dinsdag 11 maart ging het gelukkig weer wat beter en s ochtends lazen we wat in de zon aan de rand van het zwembad.  Daarna iets gaan eten in lokaal restaurantje waarna ik me weer slecht voelde en de rest van de dag weer in de kamer doorbracht.

Woensdag 12 maart, mijn verjaardag dus, en als kadootje kreeg ik mijn gezondheid terug want het ging eindelijk echt veel beter.  Naar "El Morro" gegaan en daar van het uitzicht over de oceaan genoten en het zeer patriotische museumpje bezocht.  Rond El Morro vlogen hopen gieren, immense beesten die langzaam door de lucht zweefden.  Daarna naar een Hare Krishna-restaurantje, heel goedkoop en lekker (en vegetarisch natuurlijk). s Namiddags wat geshopt voor mijn verjaardag (lees: Ik was alle grijze en-of kapotte kleding beu en dus kreeg ik van Boske enkele nieuwe dingen voor mijn verjaardag :-) en zelfs een ijsje gegeten, wie had dat twee dagen geleden gedacht.  s Avonds zakken gepakt en wat televisie gekeken.

Vandaag is dus onze eerste dag in Peru.  We hebben vanochtend vroeg een taxi-collectivo genomen (een gedeelde taxi) die ons van Arica (Chili) naar Tacna (Peru) bracht.  De verschillen zijn onmiddellijk duidelijk:  Alles is minder georganiseerd, overal word je afgezet waar je bijstaat en je moet ogen op je rug hebben opdat er niets gestolen wordt.  Niet de meest verwelkomende omgeving maar anderzijds voelden we ons zo ook de eerste weken in Buenos Aires en dat is ook goed meegevallen.  Moraal van het verhaal: Alles went, dus dit waarschijnlijk ook wel :-)  We brengen nu de hele dag hier in Tacna door eer we vanavond een nachtbus naar Puno nemen waar we de komende dagen het Titicacameer en omgeving gaan bezoeken!  Tot de volgende!

Bonjour tout le monde,

comme ca fait un petit temps qu'on ne vous a rien fait savoir il est grand temps de mettre un nouveau message sur notre joli blog. En gros, depuis la fois passe on a ete a Puerto Varas de ou on a pris l'avion vers Arica, tout a fait au nord du Chili, (quelle aventure) ou An a ete malade pendant quelques jours pour ensuite prendre un taxi collectivo vers Tacna au Perou ou on est a present. Les photos de ces derniers jours se trouvent dans l'album "Daag Chili - Au revoir Chili"...

Donc ce message commence le jeudi 6 mars dans un bus qui nous amene a Puerto Varas ou on avait deja passe 1 soiree avant de prendre le Navimag en janvier. En arrivant dans cette petite ville sympa on a vue sur Lago Llanquihue, comme la fois passee, mais surtout, derriere le lac,sur le majestueux Volcan Osorno, qui etait cache par les nuages la derniere fois. On arrive a notre aubegre, tenue par 2 francais (qui ont d'ailleurs fuit leur pays parce qu'ils en avaient marre... des francais :-) et des tres gentils petits chiens nous acceuillent. Ils sont tout mignons et tout petits donc on passe la prochaine heure a jouer avec eux. Pendant ce temps on apprend que les aubergistes ont adoptes ces chiens parce que chaque annee au debut de l'ete le maire depose de la viande empoisonne dans toute la ville pour eliminer tous les chiens de rues. Ces derniers sont d'ailleurs presents en masse dans tout le pays parce que les gens achetent des petits chiens parce qu'ils sont mignons, mais une fois qu'ils ont grandi c'est moins drole donc ils se font larguer en rue. Ca explique aussi pourquoi les chiens de rue ici sont tellement gentils: ils veulent juste un peu d'attention, une petite caresse ou un peu a manger. Apres s'etre amuses avec les chienschiens on va faire une petite promenade dans la ville et on va a un bon resto chinois le soir. D'ailleurs ici les restos chinois sont tenus par des chileens vu qu'il n'y a quasi pas de chinois.

Vendredi 7 on regle d'abord des trucs pratiques pour ensuite prendre le bus vers Ensenada de l'autre cote de Lago Llanquihue, au pied de Volcan Osorno. On se loue des velos pour un tour de 32km question d'avoir un peu de mouvement entre une journee dans le bus et une dans l'avion. On prend une pause en admirant les Saltos de Petrohue (des cascades) ou l'eau s'est forgee un chemin a travers la lave. La prochaine pause est au bord de Lago Todos los Santos ou la vue est tres jolie. Ensuite on fait demi tour pour retourner a Ensenada de ou le bus nous ramene a Puerto Varas. Le soir on se fait une pizza faite maison alors qu'on decouvre que quelques gens dans l'auberge avaient prevu un repas commun ou chacun cuisine quelque chose pour ensuite mettre tout ensemble comme dans un buffet. Avec notre pizza on y gagne car les autres savent vraiment cuisiner. On mange plein de bonnes choses, on boit du bon vin, on rigole bien, mais on ne va pas dormir trop tard non plus vu qu'on a un avion a prendre le lendemain.

Le samedi 8 commence mal: An ne se sent vraiment pas bien a cause du repas d'hier. Elle n'est pas la seule, mais impossible de trouver quelle nourriture etait coupable vu qu'on a mange trop de trucs differents. Enfin on se dirige quand meme vers l'aeroport de ou on decolle meme sans retard. Parcontre on atterit 20 minutes plus tard. Pas de panique c'est normal: en reservant notre vol on nous avait dit qu'on devrait changer d'avion a Santiago mais ce qu'ils n'avaient pas mentionnes c'est qu'on allait faire escale a Temuco, Concepcion, Antofagasta et Iquique. Petite comparaison au niveau Europeen: Prenez l'avion de Madrid a Copenhague. Faites escale a Barcelone et Marseille, changez d'avion a Paris et faites escale a Amsterdam et Hambourg, vous voila deja arrives! Sympa non? En plus pendant tout ce temps An se sent tres malade: elle remplit 2 petits sacs a vomir dans l'avion et profite de nos trois heures d'attente a Santiago pour dormir par terre. On rencontre une femme hyper sympa dans l'avion qui nous dit que le quartier ou on a une reservation est un mauvais quartier, surtout dangereux pour les cheveux blonds (oui oui, on est tous les deux blonds ici et donc par consequent on doit etre riche). On va donc a l'hotel qu'elle nous conseille. Il est dans le centre et y'a une piscine. Il n'en faut pas plus pour nous convaincre. Dans le taxi vers l'hotel on a vraiment le sentiment d'etre en vacances: il fait 25° a minuit et dans le noir qui nous entoure on ne voit rien d'autre que les palmiers au bord de la route...

Dimanche 9 mars An se sent mieux donc on commence la journee par un saut dans la piscine et ensuite on va faire un petit tour dans le centre ville. L'ancienne douane, construite par Eiffel (tout comme l'eglise d'ailleurs), n'est rien d'exceptionnel pour nous, parcontre la dame, d'ailleurs supersympa et peruvienne, qui nous explique des trucs est toute fiere de nous montrer des briques... Ici on ne construit pas grand chose avec des briques apparement. Ensuite on prend un taxi collectivo jusqu'au musee archeologique ou il y a plein d'explications a propos de l'evolution du mode de vie de ici entre 7000avt.JC et maintenant. Comme on est dans le desert le plus sec du monde les trucs sont tres bien conserves. Apparement des bouts de tissus et des outils survivent 9000 ans sans pourir entierement. C'est fou. On voit aussi les plus vieilles momies du monde. Ces momies apartiennent au peuple Chinchorro qui vivait ici il y a a 7000 ans. Ils enlevaient d'abord la tete et les membres pour bien vider le corps, ensuite ils rembourraient le tout avec de l'argile. Les differentes parties etaient alors recousues ensemble et renforcees avec du bois et de l'argile. Pendant cette visite An se rend compte qu'elle n'est pas encore tout a fait guerrie donc on retourne a l'hotel pour passer la fin de la journee couches sur nos lits a regarder la tele.

Lundi 10 rien a raconter: An est malade toute la journee, on regarde donc plein de betises a la tele. L'apres-midi on tente une promenade vers l'eglise que Eiffel a decide de fabriquer tout a fait en metal. Ca donne un interieur tres froid. Ensuite retour a la chambre, cette promenade etait trop ambitieuse.

Mardi 11, elle pense se sentir mieux donc on va nager un peu, faire bronzette. Apres un petit repas le midi c'est retour au lit: le systeme digestif n'est toujours pas retabli.

Mercredi 12 elle est enfin guerrie. En plus c'est son annif donc ca tombe bien. On va visiter el Morro, c'est un enorme rocher a cote de la ville de ou la vue sur la ville, le desert et l'ocean est assez impressionante. Aussi ce rocher etait le site d'une importante bataille dans la guerre du Pacifique qui oposait le Chili a la Bolivie et le Peru. Dans le petit musee sur el Morro il y a plein d'uniformes et d'armes. Le cours de la bataille est explique et surtout on voit comme Pinochet aimait l'armee: il est passe quelque fois au musee et chaque foisa il faisait graver des plaques commemoratives de cette bataille. Pas moyen de faire 2 pas sans voir une plaque. Ensuite on redescend pour aller manger dans un petit resto Hare Krishna végétarien (je viens de trouver comment faire des é et des ê !!! Je vais essayer de penser a les utiliser a partir de maintenant) et en achetant du coca dans un petit magasin (au resto on ne recevait que du thé aux herbes a boire.) on apprend qu'il pleut tellement rarement ici que les toits ne sont pas imperméables et que les nuits dans les hotels sont remboursées en cas de pluie... Ca nous change de l'ile de Chiloe. L'apres-midi j'offre un peu de shopping d'anniversaire a An (voyager 8 mois, oui. en vetements crades 24h sur 24 pendant tout ce temps, non!) et elle mange un McFlurry (ce sont les glaces du McDo, qui d'apres elle sont tres bonnes).

Jeudi 13, c'est aujourd'hui et on entre au Perou. Un nouveau cachet dans notre passeport (ceux du Chili restent les plus beaux, les Peruviens n'emploient pas assez d'encre) et encore 2h plus loin de la Belgique... Notre premiere impression n'est pas tres bonne: en sortant du taxi collectivo qui nous a amené de Arica a Tacna, un type qui travaille pour Cruz del Sur (bonne compagnie de bus) nous demande si on veut du transport. Comme c'est une bonne compagnie on le suit, mais a partir de la on a l'impression de se faire arnaquer dans tous les sens. Pendant qu'on demande les prix au type derriere le guichet le gars qui nous aide lui fait des signes subtiles avec ses mains et d'autres trucs dans le genre. Finalement An se fache (je me rends compte qu'il faut vraiment bien maitriser une langue pour savoir se facher) et le gars avoue qu'il nous arnaque, mais en meme temps il nous aide a trouver ce qu'on cherche plus facilement et puis c'est mieux de nous arnaquer en nous aidant que de nous voler notre fric en rue... Il a juste un tout petit peu raison. Enfin on est énervés et on a toute la journée devant nous dans une ville qui n'a pas grand chose qui vaut la peine. Quoi de mieux a faire donc que de mettre notre blog a jour! Ce soir on prend le bus de nuit vers Puno au bord du lac Titicaca. A la prochaine!

Comments

[sabine]

hola chica ..

blij dat je weer beter bent ... hier heerst tegenwoordig buikgriep, maar gelukkig hebben ze mij overgeslagen!!

Ik ga via heidi of jan een storting doen; da's veel minder rompslomp dan via NL ..

Ria & Elfried zijn gisteren hier geweest. Heel erg leuk; wij hebben genoten.

Dikke kussen,
sabine