Trekking Parque National Lanin

Hey allemaal hier zijn we weer, beetje vermoeid maar goed gezind na intensieve trekking van drie dagen in het prachtige park Lanin in Argentinie.

Zondag was weer een busdag: Van Pucon (Chili) naar San Martin de los Andes (Argentinie) zou een zes uur durende rit zijn maar door de eindeloze vertraging aan de grens (waar ze aan Boske zijn jongleerballen begonnen te ruiken in de overtuiging dat er cocaine inzat...) werd het acht uur.  Aangekomen bleek alles volgeboekt te zijn op enkele absurd dure bed and breakfasts na.  Na veel gezoek en gesukkel toch nog een twee sterren hotelletje gevonden dat aangenaam was en betaalbaar hoewel over ons budget.  s Avonds een kleinigheid gaan eten met zicht op meer en daarna nog een wandeling gemaakt.  Ontdekt dat het mogelijk was om in het meer te duiken en onmiddellijk gereserveerd voor de volgende dag zonder op veel details te letten...

Maandag was een verschrikkelijk drukke dag:  Kleding weer naar wasserette gebracht en vervolgens op verschillende plaatsen informatie in verband met Park Lanin vergaard.  Om 13u gingen we duiken in meer van San Martin de los Andes:  Het duiken was belachelijk goedkoop en de kwaliteit en veiligheid bleek navenant.  Naar kwalificaties werd niet gevraagd, onze zwemvesten vulden zich niet met lucht en onze luchtflessen waren minder dan halfvol.  Bon, ik heb genoeg ervaring om dat soort situaties te kunnen inschatten en de risicos in een meer met maximale diepte van 15meter zijn niet zo groot maar ik was toch gescandaliseerd.  En ik was vooral bezorgd omdat Boske ook ging duiken met een van die mensen die naar mijn gevoel de naam instructor niet waard waren (en ook geen enkel document konden voorleggen dat ze die titel verdiend hadden) en ben dus na mijn duik nog met hem meegegaan om te kijken of ze hem niet lieten verzuipen.  Dat bleek nog juist niet het geval maar t trok toch op niet veel en was blij dat ik meegegaan was.  Alles samen was ik blij dat ik nog eens onder water geweest was maar de veiligheidscondities maakten me iets minder goedgezind.  Boske had het gelukkig leuk gevonden, dat is het voordeel als je niets van duikmateriaal kent, dan zie je ook niet of het functioneert of niet :-)  Ach we zijn dus weer een ervaring rijker, laten we het daar maar op houden...

Dinsdag vertrekken we s ochtends vroeg en nemen een bus richting Lago Lolog (Lolog meer) waar onze trekking begint.  De bus dropt ons op 11km van de ingang van het park en we besluiten te liften aangezien we die dag al 6 uur trekking op het programma hebben staan en we die extra 11km dus kunnen missen als tandpijn.  De tweede auto die langskomt is een huurautootje met een jong koppen uit Buenos Aires die ons 7km in de goede richting meenemen.  Daar beginnen we te stappen wanneer er ons een busje voorbijrijdt:  Ook deze mensen bieden ons een lift aan en zo belanden we uiteindelijk zonder enige fysieke inspanning aan de ingang van het park.  De eerste drie uur trekken we door een dicht woud met immens hoge bomen, heel veel schaduw waar we veel stijgen en dalen.  Na die drie uur bereiken we Playa Bonita, een strandje aan het meer waar we een schitterend zicht op het meer hebben.  We steken een eerste kleine rivier over, balancerend op de gladde stenen, zonder dat we het nodig vinden onze bottines uit te trekken.  Vervolgens eten we een kleinigheid langs de rivier en met zicht op het meer.  Het weer is schitterend en door de beschutting van de bomen hebben we het zelfs niet te warm.  We gaan verder en de omgeving verandert geleidelijk aan:  De bomen worden minder hoog en de begroeing wordt steeds dichter.  Uiteindelijk komen we op een vlakte aan vanwaar we een schitterend zicht hebben op de omliggende bergen en de vallei onder ons.  Iets verder vinden we de eerste grote rivier (20m breed) die we moeten oversteken:  Het ziet er niet diep uit dus we trekken onze bottines uit, rollen onze broekspijpen op en Boske gaat als eerste het water in.  Op bepaald moment wil hij terugkeren omdat de onderkant van zijn broek wat nat wordt maar aangezien ik vlak achter hem sta en koude voeten heb, zeg ik dat het wel niet veel dieper zal worden en dat we maar gewoon vooruit moeten gaan... Oeps... Inschattingsfoutje heet dat dan :-)  Om een lang verhaal kort te maken:  Aangekomen aan de overkant bleek een pauze om al onze kleren te laten drogen geen overbodige luxe.  De zakken waren gelukkig droog gebleven, aangezien ik kleiner ben moest ik de mijne op bepaald moment boven mijn hoofd dragen om te vermijden dat we die avond op natte matjes zouden moeten slapen...  We konden er goed mee lachen en gingen zwemmen terwijl al onze kleren in de bomen ophingen om te drogen.  We trekken verder en komen op een splitsing aan: We beslissen naar links te gaan en na een half uurtje stappen ontdekken we dat rechts een betere keuze geweest was.  We bevinden ons in the middle of nowhere in een soort pampa landschap waar onder andere een haas en een troep wilde paarden onze weg kruisen: Geweldig!  Wat orientatie betreft staan we er echter minder goed voor want er lopen honderden kleine paadjes doorheen de pampa, waarschijnlijk door de paarden of andere dieren gevormd.  We vinden er niets beter op dan de oever van het meer te volgen aangezien op onze kaart (lees met de hand getekende "schatkaart" waarop de schaal volledig onbetrouwbaar is) aangeduid staat dat de refugio zich langs het meer bevindt.  Na nog wat heen en weer geloop vinden we een soort hutje in zeer slechte staat en- overtuigd dat dit de refugio niet kan zijn- we zoeken nog een tijdje verder.  We komen nog wat hutjes tegen maar allemaal in zo n slechte staat dat we beginnen te twijfelen of we wel op de juiste weg zitten.  Plots horen we stemmen (heel vreemd na 7u stilte) en hoefgetrappel:  Iets verder komt een troep gauchos (Zuid-Amerikaanse cowboys) voorbij gegallopeerd.  We aarzelen geen moment en beginnen er als een gek al roepend en fluitend achteraan te lopen.  Gelukkig fluit Boske goed want na 6uur stappen, bleek onze sprint maar een zielig sprintje te zijn... De gauchos vertelden ons dat de eerste hut wel degelijk de refugio was en dat ze ons de volgende dag op de goede weg zouden helpen.  Gerustgesteld stelden we ons tentje in de nabijheid van de refugio op terwijl rondom ons een dertigtal paarden graasden en kriskras door elkaar liepen.  Hallucinant.  We kruipen al vroeg onze slaapzak in en ontdekken al snel dat die dingen niet tegen de temperaturen van Patagonie bestand zijn.  Koude en vrij slapeloze nacht.

De volgende dag vertrekken we na de tent afgebroken te hebben in het gezelschap van een van de gauchos die ons op weg helpt.  Na een half uurtje duikt de eerste rivier al op en met de bottines en de broek (geen twee keer dezelfde stommiteit...) rond onze nek wagen we ons aan de oversteek die zeer zeer koud blijkt.  Zo koud dat we echt pijn hebben, het soort ijshoofdpijn dat je krijgt wanneer je te snel een ijsje eet (of een pot Ben and Jerrys...  ik zal geen namen noemen :-) en we bereiken de overkant dan ook echt al huppelend van het ene op het andere been om de pijn te verbijten.  We trekken verder en na een half uur blijkt dat we onze schatkaart kwijtgeraakt zijn:  Boske gaat zo snel mogelijk terug en vindt de kaart iets verder langs de kant van de weg.  Met een half uurtje vertraging zijn we dus weer op weg.  Vandaag is een dag zonder veel beschutting, de planten zijn niet hoger dan een meter of twee en de zon brandt ongenadig op onze hoofden.  Ongeloofelijk hoe koud het de voorbije nacht was en hoe we ons nu kapot lopen te zweten in 30ºC.  De laatste drie uren van deze dag  zijn veruit de onaangenaamste van de hele trekking: De zon brandt, de tabanos en andere steekvliegen laten ons geen seconde met rust (we zijn er ondertussen zo aan gewend dat we wachten tot de beestjes op ons lichaam gaan zitten om ze dan dood te kloppen) en de weg is zo dichtgegroeid dat er regelmatig echt geen weg te zien is.  We moeten regelmatig stukjes terug of bijna op de knieen omdat de weg zo onvindbaar is.  Een machette zou hier echt geen overbodige luxe zijn en we vloeken wat af terwijl we onze weg door de vlijmscherpe bamboe- en andere planten banen.  Uiteindelijk horen we stemmen in de verte en blijken we bij de refugio aangekomen te zijn.  Er zit een groep toeristen in tentjes die dezelfde trek als wij georganiseerd doen in zeven dagen.  We zwemmen wat en bereiden ons dan voor op een koude nacht:  We hebben een nooddeken in aluminium mee en Boske wikkelt mij daar helemaal in (zie fotos) om mij dan volledig in gepakt (en met nog vier andere kledinglaagjes onder het aluminium deken) in mijn slaapzak te steken.  Inslapen met zo weinig bewegingsmogelijkheid blijkt niet eenvoudig maar een keer slapend heb ik veel minder last van de koude als de vorige nacht.  Toch blijkt de nacht nog kouder want Boske die de vorige nacht niet echt koud geleden had, heeft deze nacht ook echt gebibberd.  Bij het opstaan begrijpen we waarom: De tent is helemaal bevroren, ons water is een ijsblok geworden en de rugzakken staan stijf van het ijs.

Donderdag vertrekken we op tijd want op deze laatste dag hebben we 7u trekken voor de boeg (de andere dagen was dat "slechts" zes uur).  Het begin van het pad leidt ons weer door een stuk absoluut rotbos waar we de weg met zeer veel moeite terugvinden (hoe moet je de weg terugvinden wanneer je zelfs je eigen voeten niet ziet???).  Maar na de eerste rivier verandert het landschap gelukkig:  Het bos wordt weer dichter en we vinden de schaduw terug die we sinds de eerste dag nauwelijks nog gezien hadden.  Aangezien het door de beschutting van de bomen iets minder warm is, zijn er ook merkbaar minder irritante steekbeesten.  Wel moeten we enorm stijgen gedurende heel, heel lange tijd maar alles is beter dan in de brandende zon het gevecht met die rotplanten aan te gaan.  Op bepaald moment komen we aan op een plaats die we "Battlefield Galactica" doopten:  Waarschijnlijk had er recent een lawine plaatsgevonden want alle bomen lagen horizontaal, allemaal vlak boven de grond afgeknakt.  Van een pad was geen sprake meer en speleologie definieert beter waar we door moesten:  Een half uur over en onder bomen en wortels kruipen, echt ongeloofelijk!  Na 3.5u kwamen we een groep tegen die in de andere richting trok.  Zij vertelden dat ze al ongeveer 3.5u onderweg waren:  We zaten dus goed op schema en trokken vol goede moed verder.  Zo plots als we in dat schaduwrijke bos terecht gekomen waren, kwamen we in een volledig ander landschap terecht!  We staken een samenloop van riviertjes over en bevonden ons na een kleine klim in een absoluut maanlandschap:  Zo ver het oog reikt, zagen we alleen zwart zand omringd door enkele duinen aan de ene kant en enkele echte bergen aan de andere kant van de vallei.  Het zwarte zand was uiteraard vulkanisch poeder en we zouden nog verschillende rivieren van gestold lava tegenkomen.  Zodra we ons op de zandvlakte bevonden, zakte de gevoelstemperatuur plots een heel stuk en de wind beukte ongenadig op ons in.  Maar het was het allemaal waard want het zicht was zo schitterend en we konden zo ver van ons afkijken in alle richtingen, echt ongeloofelijk.  In de verte aan de linkerkant van de vallei zagen we watervallen en hoe dichterbij we kwamen hoe meer we ons van de grootte bewust werden:  De watervallen waren makkelijk 150m hoog! Terwijl we de watervallen bewonderden draaide Boske zich plots om en kreeg een eerste blik op de volgende vallei waar we door moesten en die tot nu toe aan het oog onttrokken was door een immense zwarte zandduin.  Daar in de verte zagen we heel helder vulkaan Lanin (3700m) die met zijn besneeude top majestueus boven de vallei uittorende.  Heel indrukwekkend en zo mooi!  Watervallen aan de ene kant, Lanin aan de andere kant.... Nope dat vergeten we niet snel en de rotnamiddag van de vorige dag was al snel vergeten en vergeven!  We lopen nog een heel eind met zicht op vulkaan Lanin eer we uit die schitterende vallei weggaan en weer een bos inkruipen.  Deze keer blijkt het echter weer ruimer aangenamer bos te zijn en zelfs wanneer we door een vallei met lage planten moeten maakt het zicht op honderdduizenden rode bloemen voor de top van vulkaan Lanin veel goed.  Uiteindelijk komen we bij de schitterende Laguna Verde aan, het eindpunt van onze trekking.  We zijn allebei een beetje euforisch en zijn superblij dat we deze trekking, die niet zo populair is bij toeristen vanwege de moeilijk bereikbare ligging, gedaan hebben.  De laatste kilometer tot aan de camping doet pijn, onze knieen en voeten hebben het wel gehad na deze drie dagen. Aangekomen op de camping profiteren we van de rust:  Het is zes uur s avonds en ik val prompt in slaap op een keienstrand.  Naderhand kopen we een fles cider en wat bier en profiteren we van onze welverdiende rust (met behulp van wat extra dekens waar we voor gebedeld hadden :-).

Vrijdag is het enige wat op het programma staat terugkeren naar San Martin de los Andes.  Ondertussen hebben we al begrepen dat dat niet zo eenvoudig zal zijn als ze ons in het informatiecentrum voorgehouden hadden:  Er komt geen kat langs deze weg en we bevinden ons op meer dan 15 km van de dichtstbijzijnde grote weg waar misschien een bus langskomt.  We laten dit "subtiel" vallen tijdens een conversatie met onze campingburen, in de hoop dat zij iemand kennen die ons een eindje op weg zou kunnen helpen.  Wat blijkt: Zij moeten toch naar Junin, een dorpje op anderhalf uur van de camping vanwaar we makkelijk een bus naar San Martin kunnen nemen, en bieden ons spontaan een lift aan.  We brengen dus anderhalf uur met dit supervriendelijk Argentijns koppel in de auto door en discuteren bijna continu over vanalles en nog wat.  Boske heeft soms wat moeite om te volgen maar trekt goed zijn plan en de reis is snel gedaan.  Op het einde willen zij absoluut nog op de foto met ons voordat we de bus naar San Martin nemen.  Aangekomen in San Martin brengen we vooral wat praktische dingen in orde:  We brengen al onze smerige kleren weer naar de wasserette en doen inkopen want we kunnen geen melkpoeder met cornflakes en geen beschuiten meer zien. We regelen ook nog een aantal bussen en dergelijke eer we ons met een afhaalpizza in bed voor de televisie nestelen....haaaa zalig! 

Vandaag vooral doorgebracht met bloggen, plannen van de verdere reis en jeugdherbergen boeken op internet want in deze periode zit alles in Patagonie compleet volgeboekt.  We doen alles op ons gemak want morgen is het weer vroeg dag:  Om 07.45u nemen we een bus naar Villa la Angostura langs de schitterende Ruta de siete Lagos (Weg van de zeven meren).  Van daaruit nemen we dan rond de middag een bus naar Puerto Montt in Chili (door al dat grenshoppen beginnen onze paspoorten angstvallig snel vol te geraken...).  We brengen de nacht door in Puerto Varas op een half uur van Puerto Montt en maandagochtend keren we terug naar Puerto Montt want dan schepen we in op de Navimag:  Die boot zou ons in vier dag naar het zuiden van Patagonie moeten brengen.  De 24ste komen we dan aan in Puerto Natales na vier dagen op zee, in smalle kanalen en langs ijsschotsen gevaren te zijn (en dat zijn dan de momenten waarop een mens wilde dat  hij iets minder vaak naar Titanic gekeken had he...).  Dat zullen dus weer een hoop fotootjes zijn.  Nu hebben we er ook een hoop toegevoegd in het album "refugio del tricahue tot puerto montt" . Geniet ervan! Kus An en Boske

Bonjour tout le monde,

nous revoilas! On est un peu fatigues mais de tres bonne humeur apres trois jours de marche a travers le superbe PN Lanin en Argentine.

Dimanche dernier etait denouveau une journee dans le bus. De Pucon au Chili a San Martin de los Andes en Argentine.Le trajet etait suppose durer 6 heures mais les passages de frontieres durent toujours plus longtemps que prevu et en plus ils reniflaient a mes boules de jonglage en pensant qu'elles etaient pleines de cocaine, donc finalement ce fut 8heures de route. En arrivant on se rends compte que tout etait plein apart des B&B ridiculement chers, mais on a quand meme fini par trouver un petit hotel deux etoiles tres sympa bien que un peu au dessus de notre budget. Le soir on mange un petit quelquechose avec vue sur le lac et en faisant une petite promenade on decouvre qu'il y a moyen de faire de la plongee. On reserve directement pour le lendemain sans trop regarder les details. (ndlr. An adore la plongee et etait toute contente de pouvoir en faire un peu)

Lundi c'etait une journee terriblement hectique. D'abord on apporte nos vetements a la wasserette, ensuite on part a la recherche d'information a propos du PN Lanin. A 13h on allait plonger dans Lago Lacar a cote de San Martin. Le prix etait tres bas, maius on a vite compris qu'ils epargnaient sur le materiel: on ne nous posait pas de question a propos de qualifications, les vestes ne se remplissaient pas d'air et les bouteilles etaient a moitie vides... An a assez d'experience avec tout ca pour juger que les risques a 15 metres de profondeur ne sont pas enormes mais elle etait quand meme scandalisee. Et donc moi aussi. Seulement moi je ne m'y connais pas assez pour savoir vraiment qules etaient mes risques. pendant que j'etais sous l'eau, je vois An a cote de moi tout d'un coup qui surveille le moniteur (qui d'apres elle n'a rien fait pour meriter ce titre, elle dit meme qu'il plongeait tres mal) pour faire en sorte qu'ils ne me laissent pas couler. Enfin, on etait tout les deux tres contents d'avoir ete sous l'eau parce que c'est genial la-bas, mais on sait qu'on doit plus faire gaffe aux organisations avec lesquelles on fait ca... Enfin on aura donc appris quelquechose. Le restant de l'apres midi on etait sur internet question d'un peu reserver des auberges pour le prochain mois. Parce que Janvier-fevrier c'est la haute saison et tout est plein apparement, donc il faut vraiment reserver longtemps a l'avance pour eviter de se retrouver quelquepart et de devoir dormir en rue ou au camping... On achete aussi a manger pour les trois prochains jours, car demain on part pour le PN Lanin!

Mardi 15 janvier on se leve donc de bonne heure pour prendre le bus de 9h30 vers Lago Lolog. Malheureusement celui-ci nous depose a 12km du depart de notre itineraire. Heureusement des gens bien gentils nous amenent jusqu'au Guardaparque de ou notre trek part. Les trois premieres heures de marche nous menent a travers une foret assez dense avec des enormes arbres ou ca monte et ca descend fort. Ensuite on arrive a Playa Bonita pour une superbe vue sur le lac. Un peu plus loin on traverse la premiere riviere, sans enlever nos bottines, et on mamge un petit bout en profitant de la vue sur le lac. Le chemin remonte ensuite a travers une autre sorte de bois, bien plus bas, bien plus dense et ensuite on arrive dans une sorte de plaine avec vegetation jusqu'a hauteur des hanches et des vues sur la vallee entiere... Superbe bien evidemment. Quelque temps plus tard on arrive a la seconde riviere qui a l'air un peu plus profonde que la premiere. On enleve donc nos bottines et on remonte le pantalon jusqu'au dessus des genoux. Apres quelques pas dans l'eau caillante, le bas de notre pantalaon est deja mouille, j'hesite a retourner, mais quelqu'un me dit "allez, continue, ton froc est quand meme mouille"... Bon, OK je continue de m'enfoncer dans l'eau qui m'arrivera jusqu'au nombril. an devait prendre son sac sur sa tete pour eviter de mouiller son sac a couchage. Tres comique comme vue et on rigolait bien, mais la pause pour un peu secher les pantalons et culottes s'imposait. On sait donc que les rivieres sont plus profondes qu'elles en ont l'air et on se dit qu'en Europe quelqu'un aurait construit un petit pont la depuis longtemps. Enfin on continue dans la Pampa jusqu'a ce que le chemin arrive a une fourche. On choisit le chemin de gauche qui a l'air plus emprunte, mais on se rendra compte qu'on a pris le mauvais apres 30minutes de marche. On est donc on ne sait ou et il y a des milliers de sentiers dans tous les sens, probablement des sentiers crees par des animaux. On croise des lievres et un troupeau de chevaux sauvages, c'est genial. Par contre pour s'orienter on ne trouve rien de mieux a faire que d'aller longer le lac: d'apres notre plan (qui ressemble plus a une carte au tresor mal dessinee ou les distances ne sont pas du tout correctes) le Refugio se trouve au bord du lac. On voit une cabane abandonnee avec dessus le nom du refuge grave vite vite avec un canif... Bon, on continue de chercher le vrai refuge, en passant par quelques autres cabanes abandonnees. A chaque cabane qui apparait on est tout contents, puis decus quand on decouvre que ce n'est pas le refuge. Puis tout d'un coup on entend beaucoup de bruit: des sifflement, des cris, une voiture? des chevaux qui courent?... Je pique un "sprint" (apres 6heures de marche et un gros sac a dos, le meilleur qu'on peut faire c'est un jogging) et je siffle vers les gens que je vois sur les chevaux. Ce sont des gauchos qui restent dormir au refuge qui s'avere quand-meme etre la cabane abandonnee. Les chevaux courent librement autour de nous pendant qu'on monte la tente et on a droit a un petit spectacle lorsque les gauchos essaie d'apprivoiser un poulain. On est content d'avoir trouve le refuge, mais on est un peu inquiet pour le lendemain: s'il n'y avait pas eu de gauchos, on ne sait pas ce qu'on aurait fait et on aurait jamais trouve la route le lendemain matin. On va dormir tot et on constate rapidement que les nuits ici sont gelantes dans nos petits sac a couchages de *****.

Mercredi on se leve donc a nouveau de bonne heure et apres avoir fini de ranger la tente on se remet en route. Un des gauchos nous mene 1km plus loin pour nous montrer par ou c'est et pour nous expliquer la route. Apres 20 minutes de marche on doit deja traverser une premiere riviere. On ne se rejouit pas a l'idee de devoir marcher dans l'eau froide alors qu'il fait deja assez frais comme ca le matin. On enleve les bottines et le pantalon (pas deux fois la meme betise!), on accroche le tout au sac et hop dans l'eau. C'est froid, tres tres froid. Tellement froid que ca fait mal. Le genre de mal de tete quand tu mange trop de glace trop vite, sauf que le froid vient de tes pieds avant de te donner mal de tete ici. Affreux! Contents d'etre arrives de l'autre cote on dejeune et on repart. 30minutes plus tard on se rend compte qu'on a perdu la carte au tresors... Je retourne en triple vitesse et 30minutes plus tard je suis denouveau la avec la carte qui trainait quelquepart au milieu du chemin. Ouf. On passe a travers la Pampa ou il fait chaud en plein soleil. C'est fou comme il fait super chaud le jour et gelant la nuit ici, ca parait absurde qu'il y a apeine 12 heures on etait completement congeles. Bref on continue, on traverse encore deux rivieres, puis on retrouve enfin de l'ombre. Malheureusement la foret est tellement dense qu'on ne sait pas voir a plus de 2 metres devant nous et il faut tout le temps repousser les plantes. Affreux comme bout et en plu sles tancs et autres tabanos nous attaquent avec ferveur. La partie la moins chouette du trekking c'est clairement ce bout de 3heures de marche sans aucune belle vue, avec juste trop de chaleur, trop de plantes et trop de sales betes. Vers 5h on entend les voix de gens qui jouent au bord de la riviere et on distingue le refuge. Ah, enfin. Fini cette poisse. Esperons que demain sera mieux. Mais d'abord une nuit dans le froid. On enroule An dans notre "emergency blamket" une couverture en alu, tous les deux convaincus que ceci est bel et bien une urgence. La nuit fut encore plus froide, mais l'aluminium est assez utile. Le matin on constate que toute la tente est givree et que nos sacs d'eau sont pleins de glacons...

Dernier jour donc, 7heures de marche au programme, alors que les autres jours n'etaient que 6heures. on se leve donc bien tot (apres s'etre mis dans notre lit a 9h du soir) et on part a travers ces poisse de plantes qui sont partout. On se perd presque quelque fois (ben oui, si on ne voit pas ses pieds, comment il faut faire pour voir ou va le chemin?), mais on se debrouille pour avancer. Apres la premiere riviere le bois change, on est denouveau dans le meme genre de bois que le premier jour. Qu'est-ce que c'est agreable tout cet espace. Malheureusement maintenant ca monte tres fort. Et puis il y a une zone aussi qu'on a rebaptisee "Battlefield Galactica". On pense qu'une avalanche est passe par la parce que tous les arbres sont couches par terre et c'est impossible de marcher normalement. C'est plutot de la speleologie entre des troncs d'arbres couches... Apres 3h30 de marche on crois des gens qui font la route dans l'autre sens et qui ont marches 3h30 aussi. Et en plus le decor change subitement. On est a present sur une vaste etendue toute noire de sable volcanique (comme dans La Payunia). Superbe decor, on est entoure de montagnes et de volcans, on distingue au loin des cascades qui doivent faire 150m de hauteur. C'est vraiment superbe et ce changement de decor nous met tous les deux de tres bonne humeur, on a plein de nouvelle energie. On essaie de suivre un peu les landmarks (des petits tas de pierres, un baton enfonce dans le sol,...) qui indiquent la route, mais on devie fort vers la gauche car la beaute des cascades nous attire. A un moment je distingue au loin a droite un landmark et en le disant a An je m'arrete au milieu de ma phrase pour dire Lanin. C'est tout ce que j'arrive a sortir. Au dessus du landmark on a une superbe vue sur le majestueux Volcan Lanin (3700m) et on ne l'avait pas encore vu apparaitre. Splendide, enorme, waauuw. La promenade continue avec cette superbe vue et on en profite pour casser la croute. La derniere partie de la promenade est dans des bois bien espaces et des bouts a travers des plantes et des fleurs jusqu'a ce qu'on arrive a la Laguna Verde le long duquelse trouve le camping qui est la fin de notre trekking. On est contents d'etre arrives, car la derniere partie etait que de la descente et on a tous les deux mal au genoux. On s'achete une bouteille de cidre et une de biere pour se feliciter et on va se reposer le long du lac.

Le lendemain on doit encore se debrouiller pour retourner a San Martin. On mentionne ca subtilement a nos voisins de camping qui possedent une voiture et ils nous repondent qu'ils doivent de toute facon aller a Junin, qu'on peut les accompagner et prendre un bus de la vers San Martin. On est tres heureux car faire du stop sur une route avec trop peu de traffic, ca ne nous parait pas genial. On saute donc sur leur offre et on dicute (surtout An, moi j'essaie de comprendre tout, c'est deja pas mal je trouve) pendant l'heure et demi de trajet qu'on a avec ces gens bien sympatiques. Arrives a Junin, le prochain bus vers San Martin part dans 25 minutes. Juste le temps de dejeuner donc... A San Martin on s'installe dans notre chambre on va sur internet, on glande et le soir on mange une bonne pizza dans notre chambre.

Aujourd'hui le samedi 19 janvier on se reveille doucement. Petit dejeuner, lecture sur le lit, planification de la suite des evenements, mise a jour du blog, quelques courses, etc... Rien d'extraordinaire. On fait surtout tout a notre aise! Demain on prend le bus a 7h45 vers Villa La Angostura le long de la superbe Ruta Siete Lagos et de la on a un bus vers Puerto Montt de ou on devra prendre un petit bus vers Puerto Varas a 30 minutes au nord pour y passer une derniere nuit sur le sol. Car lundi on prend le Navimag ferry qui nous mene en 4 jours de Puerto Montt a Puerto Natales au Sud du Chili... Pour alors on aura surement plein de photos a vous montrer!