Refugio del Tricahue

Bonjour tout le monde,

nous revoila dans le monde civilise apres 5 jours au fin fond de nulle part. Mais commencons par le debut:

Mercredi passe on se leve bien tot pour visiter Santiago en un jour. On se leve bien tot pour ne pas arriver trop tard a Santiago (a 1.5h de bus) mais apparement tous les bus sont pleins jusqu'a 10h15. Arrives a Santiago on prend le metro (qui est tout propre et tres moderne, on se sent tout de suite denouveau en Europe) vers le centre ou on decide de faire une promenade le long des plus belles choses a voir. On entre dans la plus vieille eglise de la ville (dont la tour est deja tombee 4 fois du a des tremblements de terres) sur l'Avenida Almeda, on passe par des bibliotheques et des musees, on monte sur Cerro Santa Lucia ou il y a une superbe fontaine. La grand place s'appelle Plaza de Armas, on y decouvre pour la premiere fois la combinaison de arbre de Noel et palmiers. Le sapin de la ville etant d'ailleurs sponsorise par Coca Cola, cette marque est ecrit en grand sur toutes les boules. On visite la grande cathedrale, on passe par le palais de justice, l'ancien Congresso Nacional et la Moneda (ou Allende s'est fait bombarde en 73 pendant que Pinochet decidait de prendre le pouvoir). Ensuite on laisse le centre derriere nous et on se dirige vers Barrio Bellavista ou on prend un ascenseur vers le haut de la colline. La statue de la Virgen de la Inmaculada Concepcion qui domine la ville ne nous impressionne pas du tout, par contre la vue sur la ville vaut vraiment la peine. Apres on prend des petits oeufs vers l'autre colline (les oeufs sont nettement plus comfortables a 2 que avec 3 autres gars en equippement de ski...). On se retrouve alors dans le quartier chique de Barrio Providencia ou on partage une glace (on la partage a cause de son prix tres eleve) et puis on reprend le metro vers la gare des bus. Comme c'est l'heure de pointe on est tous les deux ecrases contre une porte du metro. On se rend compte qu'on a bien fait de rester 10 jours a Valpo et pas a Santiago. On n'a eu qu'une rapide impression de cette ville, mais elle ne nous plait pas trop. Elle a l'air tres (trop?) europeenne et en plus c'est une des villes les plus poluees du monde de ou le brouillard permanent au dessus de la ville... Le soir on profite de notre derniere soiree a Valpo

Jeudi on prend le bus vers Talca ou on arrive 6h plus tard. De la on prend un petit bus vers Armerillo, un petit village a 1.5h, ou il n'y a absolument rien. On avait decouvert le Refugio del Tricahue sur internet et ca nous avait l'air tres sympatique. Le village de Armerillo se trouve donc a 1h30 de Talca, il y a 200 habitants, pas de telephones, pas d'internet, pas de wasserette ou de supermarche. Pour trouver ces luxes la il faudra donc se taper Talca. Parcontre autour de nous c'etait superbe: de la nature pure a decouvrir et une auberge avec piscine que les propritaires Dimitri (Belge) et Betty (francaise) ont construits eux-memes! Apparement il y avait quand meme un petit magasin a 500m, El Fosforito, dont les proprietaires voulaient bien nous cuisiner quelquechose de simple mais bon pour un prix tout a fait ridicule. On etait tellement content d'avoir decouvert ce petit endroit genial ou l'abuelita nous cuisinait ce qu'elle avait a la maison, ou le proprietaire Eduardo nous promettait deja du Pisco Sour pour le lendemain et ou les petits-enfants et arrieres-petits-enfants nous bombardaient de questions et nous apprenaient des mots en espagnol, qu'on decidait de revenir chaque soir. En rentrant vers l'auberge on se rendait compte qu'on n'avait pas prevu de lampe de poche et qu'il faisait tout a fait noir. On distinguait parfaitement la voie lactee et le nuage de Magellan dans ce silence le plus complet, mais on ne voyait pas le bord de la route. Heureusement que le chien, Bacan, nous avait suivi, car il nous indiquait la route vers l'auberge. Encore un petit detail: en arrivant au refuge on avait vu au mur un papier avec comme titre "Les insectes sont nos amis". On peut vous dire qu'on n'etait pas necessairement d'accord avec ceci. Surtout que parmis les amis qu'on peut decouvrir ici il y a la grande tarantule (oui c'est cette enorme araignee poilue, mais apparement inoffensive),  la Avispa ( sorte de gueupe de 8cm qui tue la tarantule pour pondre ces oeufs dedans), et le Tabano (sorte d'enorme tanc rouge et noir hyper agressif qui se manifeste particulierement fort en janvier et fevrier). D'apres Betty et Dimitri on s'habitue a tout, mais on a l'impression que ces creatures ne deviendront pas rapidement nos amis. La plupart de ces animaux ne savent pas nous faire grand chose, mais des films comme Aracnophobia nous ont trop conditionne a penser le contraire. Parcontre leur petite fille de 2ans et demi est deja habitue a ces animaux, car pour elle la tarantule est un petit camarade de jeux...

Pour notre premiere journee entiere dans ce coin perdu (le vendredi 4)on decide de faire la promenade bleue. Cest la plus courte, elle devrait durer 3 a 4h. On se leve pas trop tot, question d'etre bien reposes apres une journee de bus. Vers 11h on est enfin prets et on part avec le chien du fosforito, Baccane, qui vit a l'auberge depuis que le couple belgo-francais s'est installe ici. Il a bien vu ca le chien: au fosforito y'avait rien a faire, tandis qu'au refuge y'a tout le temps des touristes qui vont faire des promenades et il fait office de guide tellement il connait bien les chemins. La promenade commence par une partie en plein soleil sur la route en terre, puis on commence a monter la colline. Apres 1/2h de marche on est bien contents d'arriver sous les arbres car le soleil est torride. En fait on est betes d'etre partis si tard: a partir de 11h30 il fait deja tres chaud et ca s'empire jusqu'a 2h de laprem. Puis la temperature se stabilise et a partir de 5h du soir ca refroidit... Bref on marche donc dans cette torride chaleur en montant sur cette colline ou ca grimpe sec. Arrives en haut on profite quand meme de la superbe vue sur la vallee, puis on continue. Ca redescend vers la riviere Armerillo, mais meme en descente il fait trop chaud. Y'a juste Baccane qui n'a pas l'air de remarquer la temperature et en plus il n'a pas bu depuis le depart. Entre nous deux la tension commence a monter et on finit par s'engueuller tres fort pour la premiere fois du voyage pendant notre pause au bord de la riviere. Rien d'anormal apres bientot 2 mois de voyage, mais c'est pas chouette quand meme. Entre temps tout est deja pardonne et on continue le voyage, mais le reste de la promenade fut netement moins agreable. En fait en traversant la riviere J'ai eu l'idee de traverser sur les rochers pour avoir un acces plus facile a l'eau, mais en passant j'ai mouille les pierres et An a glisse dessus. Elle se retrouvait dans l'eau, mouillee de la tete au pied. C'etait la petite goutte qui a fait exploser la "discussion. Apres une pause d'une petite heure (satanes Tabanos) on repart. On voit encore des superbes choses: cascades dans la rivieres, superbes vues sur les montagnes et la falaise creusee par la riviere,... On est contents de rentrer a notre auberge ou on saute dans la piscine te on prend le temps de lire un peu. Entre temps les esprits se sont calmes. Le soir on retourne au Fosforito ou Eduardo nous offre du Pisco Sour: boisson nationale du Chili a base d'alcool fort (le Pisco) avec du jus de fruit et un blanc d'oeuf. C'est pas mauvais du tout mais un peu ecoeurant quand meme. En voulant payer pour notre repas on decouvre qu'on n'a presque plus d'argent donc demain on va a Talca pour trouver un mister cash...

Le samedi 5 on va donc a Talca, a 1h30 de Armerillo, dans le but de visiter la ville, trouver un cybercafe, faire laver des vetements, reserver nos bus vers Pucon, reserver une auberge a Pucon et, surtout retirer de l'argent. Apparement a Talca ils ont l'habitude dire "Talca, Paris et Londres" meme si ils savent que ceci exagere un petit peu la beaute de leur ville. Ben pour notre part ils feraient mieux de dire "Talca, Mortsel et Dendermonde": Y'a vraiment rien de special dans cette ville, il y fait juste tres chaud. On a d'abord ete au cybercafe puis moi je me suis depeche au musee O'Higginsiano de Bellas Artes pendant que An repondait encore a quelques mails. Dans le musee, apart la salle ou l'independance du Chili a ete signee, il n'y a vraiment pas grand chose a voir ou a decouvrir. Enfin, apres ca on va recuperer nos vetements a la lavanderia puis on mange un peu de pain sur la Plaza de Armas (rien de special non plus) On se promene encore un peu dans la ville puis on se dit qu'il est temps de commencer au choses serieuses: on retourne au cyber cafe pour reserver une auberge a Pucon, on faxe les papiers a la compagnie Navimag (Le 21 janvier on part en bateau, le Navimag Ferry, de Puerto Montt vers Puerto Natales au sud du chili), on s'informe pour notre mois de volontariat (entre temps on a donc decide de faire un mois de volontariat au Perou, ce sera pres de Arequipa au Sud du Perou ou a Cusco). Ensuite on veut aller retirer de l'argent et la on se rends compte de la belle boulette: on a oublie notre carte bancaire, donc on pourra revenir le lendamain nondidju! On a de la chance d'avoir encore juste assez d'argent dans notre portefeuille pour retourner a Armerillo, sinon on aurait eu l'air fin a Talca, sans argent, sans papiers, sans moyen de contacter les gens de l'auberge,... Le soir on retourne au Fosforito ou Eduardo nous offre du Cola de Mono ("Queue de Singe") c'est la meme boisson(alcool a base de cafe) qu'on avait deja bu chez Christelle a la nouvel an et c'est encore toujours aussi bon. Et puis juste avant d'aller dormir y'a Betty qui vient nous montrer une petite boite en plastique avec dedans une enorme araignee poilue: elle s'etait incrustee dans leur salon et ils voulaient nous la montrer. Sympa juste avant d'aller dormir. Il faut dire que ces araignees sont parfaitement inoffensives et que leur petite fille de 2ans et demi s'amuse a jouer avec quand elle en trouve. Mais apparement on est des citadins!

Dimanche c'est le jour de repos. Moi je passe la matinee a lire dans le hamac pendant que an complete son journal de voyage. On passe beaucoup de temps a jouer dans la piscine aussi, puis on va s'acheter des oeufs, des tomates et du pain au Fosforito. En fin d'apres midi on decide d'aller nager dans la riviere. On traverse d'abord la premiere partie en marchant, puis on hesite un peu avant de sauter dans la seconde partie. Bacan lui a deja nage vers l'autre cote malgre le courant. On se dit que si lui il y arrive, on peut le faire aussi et on se lance. Finalement c'est chouette de se sentir emporte par le courant comme ca. Le soir on retourne au fosforito pour souper et ensuite on se met tot au lit parce que demain il faudra se lever tres tot...

Lundi 7 janvier: on decide de partir chacun de notre cote aujourd'hui. Moi j'ai envie de faire la promenade rose de 7h, et An retourne a Talca pour aller chercher de l'argent et elle en profite pour faire les magasins (sans rien acheter!) et aller se faire epiler les jambes dans un salon de beaute, ce qui sera une reelle aventure... lisez sa journee pour en savoir plus. Moi je me suis donc leve a 6h20, question de partir bien tot avant que la chaleur m'etouffe. Des le reveil je saute dans la piscine pour etre bien reveille, c'etait necessaire, et je profite d'un superbe lever du soleil sur les montagnes des Andes. Apres avoir prepare mon sac je pars enfin a 6h50 avec Baccane qui sautille des qu'il me voit avec un grand sac a dos. Il fait bien frais et je me dis donc qu'il serait bon d'en profiter pour faire un maximum de distance. Vers 7h40 je m'arrete pour dejeuner avec vue sur la vallee, Baccane etait tellement loin devant qu'il ne revient que chez moi pour le temps que j'ai fini de manger. Apres je continue la montee, plein de courage, et je me mets a foncer, pour etre en haut avant qu'il fasse chaud. A 8h30 j'ai droit a une superbe vue sur la vallee et je distingue meme l'auberge ou mademoiselle dort encore. Je hurle qu'il est l'heure de se lever, mais je ne pense pas qu'elle m'entend. Bref je continue a monter comme un fou furieux, ca fait du bien de se donner a fond de temps en temps. Pour neuf heures je suis en haut et la je ne sais pas si c'etait une bonne chose ou pas, mais il y avait beaucoup de bois: je suis donc encore toujours protege du soleil, mais ca coupe fort la vue. En tout cas cest tres agreable, il fait calme et je vois des belles choses. En commencant la descente j'entend de l'eau et plutot que de faire une pause je me dit qu'il serait bien de continuer jusqu'a l'eau d'une traite. Malheureusement l'eau etait bien plus loin que prevue, et la descente nettement plus longue que la montee (ce qui parait tres etrange vu que generalement on descend plus vite que ce qu'on monte) Inutile de dire que j'ai encore droit a des superbes vues et des plantes que je n'avait encore jamais vu, quelques bouts de chemins dans des couloirs de bambou et des bouts de descente tres raides, tres longs et tres fatiguants. Enfin arrive a l'eau je suis un peu decu, car il n'y a pas moyen de nager dedans et je ne reconnais pas l'endroit que j'avais vu sur les photos avant de partir. Je decide donc de continuer encore jusqu'a ce que j'arrive a l'endroit magique que j'espere voir depuis un bon bout de temps. Le chemin s'ecarte de la riviere, mais je me dit qu'il la retrouvera bien un peu plus loin... Je continue donc. Puis 1/4h plus tard je suis devant un serieux probleme. Je pense que le chemin continue tout droit, vu que c'est par l aque Baccane a ete, mais il n'y a pas moyen que moi je passe: Sur 3 metres de longueur il y a des ronces sur toute la largeur du chemin. Je pars donc a la recherche des traces roses vers la gauche, rien, puis je pars chercher a droite, rien non plus. Finalement j'arrive a contourner de tas de ronces et je pense etre arrive sur le chemin. Je distingue vaguement la trace rose que je cherche depuis 1/4h et je continue par la. Apres quelques temps je distingue vaguement une nouvelle trace rose mais apres je dois passer au dessus d'une barriere. Je suis persuade que je ne suis plus sur le bon chemin, mais que je suis sur l'ancienne piste rose dont l'itineraire a surement ete modifie. Mais je sais aussi que je suis sur un tres long chemin tout droit et je me souviens avoir distingue ce chemin du haut de la colline le matin tot, je sais qu'il me menera au village. Quelque part sur ce chemin je decide de couper vers le refuge et je bourre a travers des masses de plantes qui ne veulent vraiment pas que je passe. Finalement je tombe droit sur la piscine de l'auberge a 11h30. J'aurais donc fait la promenade de 7h en 4h30. Je suis un peu fier de moi et un peu triste d'avoir ete si vite a travers tout et surtout je me sens bete de ne pas avoir ete nager des que j'avais vu de l'eau. Betty me dira que l'endroit que je cherchais pour aller nager etait un peu plus haut le long de la riviere, et que je ne me suis jamais perdu... Enfin, l'avantage d'etre rentre si tot c'est que je peux mettre ma salade de pates/thon/peches au frigo pour la manger froide (plutot que tiede) une heure plus tard avec un bon petit verre de vin. Le reste de la journee je fais une sieste, je lis et je me repose dans la piscine. Le soir An rentre et on retourne au Fosforito pour la derniere fois. Ensuite Dimitri et Betty nous invitent a boire la goutte: alcool qu'ils preparent eux memes a base de jus de pin. C'etait vraiment bon! Puis on fait nos sacs et on va dormir.

Mardi 8 janvier on prend le bus de 7h15 vers Talca. Ensuite le bus de 9h40 vers Temuco et de Temuco on prend le bus vers Pucon ou on arrive enfin a 18h apres une journee entiere a lire, dormir et manger des empañadas avec un truc brun/noir indefinissable avec tres peu de gout. Premiere impression de Pucon: si y'avait pas le grand lacs, les collines et les volcans on pourrait se croire dans les ardennes. En gros il fait gris, il pleut et c'est tres vert ici. Le soir on va manger du saumon avec du riz complet et de la sauce curry. Cest delicieux, mais ca nous coute autant que 4 repas au Fosforito :-) A cote de nous il y a un hollandais pensionne avec qui on parle toute la soiree. Apres on s'assied 20 minutes a la plage au bord du lac jusqu'a ce que la pluie nous chasse de la.

Hey allemaal,

hier zijn we dan weer, terug in de bewoonde wereld na vijf daagjes in the middle of nowhere.  Maar beginnen bij het begin:

Vorige week woensdag vroeg opgestaan om een dagje Santiago te bezoeken.  We staan vroeg op om de bus te nemen van Valparaiso naar Santiago (1.5u) maar bij aankomst in busstation blijkt alles het komende uur vol te zijn en we zijn dus verplicht tot 10.15u te wachten eer we kunnen vertrekken.  Aangekomen in Santiago nemen we de metro naar het centrum van de stad.  De metro is heel modern en überclean, we voelen ons weer helemaal in Europa.  Gezien onze beperkte tijd besluiten we een stadwandeling langs de hoogtepunten van het centrum te maken:  We lopen de oudste kerk van de stad binnen (waarvan de klokkentoren al 4 keer is gevallen ten gevolge van aardbevingen) op de Avenida Almeda, we komen langs bibliotheken en theaters en we beklimmen (sterke overdrijving) de cerro Santa Lucia waar we een schitterende fontijn vinden.  Het grootste plein van de stad is de Plaza de Armas, heel druk en levendig, waar we de verrassende combinatie palmbomen en kerstboom voor de eerste keer tegenkomen.  Ach, het heeft wel wat, hoewel het feit dat de kerstboom door coca-cola gesponsored is en vol rode cola-ballen hangt het geheel iets minder charmant maakt... We bezichtigen de grote kathedraal en wandelen langs La Moneda, presidentiele verblijfplaats waar in 1973 Allende vermoord werd door de mannen van Pinochet.  Verder langs ex-congresso nacional (ik weet plots niet meer wat dat in het nederlands is... Blame Boske :-) en langs het justitiepaleis.  Vervolgens besluiten we het centrum achter ons te laten en begeven we ons richting Barrio Bellavista waar we met een soort lift heel steil de berg opgaan naar het standbeeld van de Virgen de la Inmaculada Concepcion.  Het standbeeld is niet zo indrukwekkend, het zicht over de stad daarentegen is echt de moeite waard.  We wandelen wat rond in het park op de top en besluiten met een soort skilift de twee kilometer naar de volgende heuveltop te overbruggen.  Ik vond het heel leuk om daar zo lang aan een kabel te bengelen met zicht op de stad maar Boske was minder onder de indruk gezien zijn vele ervaring in te krappe skiliften.  Het park uitgewandeld en in de chique Barrio Providencia terecht gekomen waar we een verrukkelijk ijsje deelden (t was een erg duur ijsje vandaar het delen :-).   Vervolgens metro terug in richting busstation. Het was spitsuur en we werden beiden platgeduwd tegen een schuifdeur door honderden andere mensen.  Ons gerealiseerd dat we erg blij waren dat we onze tien dagen doorgebracht hadden in Valparaiso en niet in Santiago.  Hoewel we natuurlijk maar een vluchtige impressie van de stad hebben,leek het ons toch dat Valparaiso veel charmanter en veel Zuid-Amerikaanser is.  Het feit dat Santiago een van de vervuildste steden ter wereld is en er steeds een vuile mist over de stad hangt, vermakkelijkt de keuze natuurlijk ook! s Avonds van onze laatste avond in Valpo genoten. 

Donderdag drie januari namen we de bus richting Talca, waar we na zes uur aankwamen.  Een hobbelbusje richting Armerillo genomen, het dorpje waar we de komende vijf dagen zouden doorbrengen.  We hadden het adres van de Refugio del Tricahue via internet gevonden en het leek ons heel aangenaam dus namen we de proef op de som:  Aangekomen bleek het dorpje uit 200 inwoners te bestaan en bleek er absoluut niks te zijn: Dichtbijzijnde internetcafe, supermarkt of wasserette bevonden zich allemaal in Talca en dus op 1.5u van de Refugio.  Maar niks kan soms heel veel zijn:  Overal rondom ons bevond zich ongerepte natuur om te verkennen, onze kamer en de guesthouse op zich waren schitterend en er was zelfs een zwembad, allemaal zelf gebouwd door de eigenaars Dimitri (Belg) en Betty (Francaise).  s Avonds wilden we iets eten en er bleek een klein winkeltje te zijn waar de eigenaars ook voor je kookten:  El Fosforito.  De overgrootmoeder en kokkin van dienst flanste ons snel een (h)eerlijke maaltijd in elkaar met wat ze nog in huis had terwijl de klein- en achterkleinkinderen ons bestookten met vragen.  We aten in de mensen hun living en waren zo gecharmeerd door Don Eduardo de eigenaar die ons meteen Pisco Sour beloofde te maken aangezien we dat nog nooit geprobeerd hadden (schande), de kinderen die ons de oren van het hoofd vroegen en ons nieuwe woorden leerden en het verrukkelijke eten van de abuelita (voor een belachelijk lage prijs) dat we elke avond terugkwamen.  Bij aanvang van de terugweg realiseren we ons dat het pikkedonker is en dat we geen zaklamp hebben.  Onder een schitterende sterrenhemel waarin we zonder problemen melkweg en wolken van Magelhaes onderscheiden en in een absolute stilte vinden we met behulp van de hond Bacan onze weg terug naar de Refugio. Oh ja nog even een pittig detail:  Eerder die dag ontdekken we naast de deur van de Refugio een pagina "Insects are our friends".  Nu zijn wij de laatste mensen om het tegendeel te beweren maar er zijn natuurlijk wel gradaties...  "De grote tarantula" en ik, wij zullen niet snel vriendjes worden, hetzelfde geldt voor "de avispa", zijnde een acht centimeter grote wesp die zelfs de tarantula aanvalt en de "tabanos", vraatzuchtige en zeer grote steekvliegen die typisch zijn voor deze tijd van het jaar.  Al deze "vriendjes" en vele anderen vind je hier terug maar volgens Betty en Dimitri wen je aan alles, zelfs aan de Tarantula, en hun 1.5jarige dochtertje vindt er zelf een speelkameraadje in want de Tarantula, hoe groot en harig en afschuwelijk ook (zoals jullie zien ben ik er nog niet aan gewend) blijkt onschadelijk te zijn.  Films als "aracnophobia" hebben mij echter te erg geconditioneerd en ik check elke avond de kamer om me er van te vergewissen dat ik s nachts geen harig beest tegenkom...

Vrijdag besluiten we de kortste wandeling te maken: De "blauwe" wandeling zou drie tot vier uur moeten duren en rond elf uur vertrekken we eindelijk samen met Bacan, de hond die eerst van El Fosforito was maar het leven in de Refugio verkiest aangezien de toeristen hem verwennen met hapjes en lange wandelingen.  We hebben dus onmiddellijk een ervaren gids want Baccan kent alle trekkings door en door.  Het eerste deel van de trekking leidt ons de berg op via een lange zandweg.  Na een half uur doorstappen zijn we opgelucht dat we in de beschutting van de bomen kunnen lopen want de zon brandt als een gek en de temperatuur blijft maar stijgen.  Het is natuurlijk onze eigen schuld dat we zo laat vertrokken zijn want tot een uur of drie in de namiddag wordt het er allesbehalve frisser op. Het is een steile klim en boven aangekomen genieten we van het zicht over de vallei terwijl we een beetje proberen af te koelen.  We dalen vervolgens de berg af richting de rivier maar zelfs onder de bomen blijft het erg warm.  We zijn allebei letterlijk en figuurlijk nogal verhit en wanneer we uiteindelijk bij de rivier aankomen hebben we de eerste serieuze ruzie sinds we vertrokken zijn.  Vrij voorspelbaar na twee maanden samen maar het is natuurlijk niet leuk en zet toch een domper op de rest van de trekking (voor degenen die zich zorgen maakten: ja alles is vergeten en vergeven en we zien elkaar nog graag ;-).  Ik donder ook nog eens de rivier in en ben zeik nat wat mijn humeur er niet beter op maakt (hoewel het eigenlijk het beste was wat me kon overkomen in deze hitte maar dat zag ik op dat moment iets anders...).  We komen nog langs schitterende watervalletjes en een klein meer, steile afgronden en schitterende uitkijkpunten over de vallei en kunnen er gelukkig nog van genieten hoewel de tabanos alles doen om de sfeer (nog meer) te vergallen.  Terug aangekomen in de Refugio profiteren we ervan om in het zwembad te springen.  Daarna op naar El Fosferito waar Eduardo ons op Pisco Sour trakteert, de nationale drank.    Op de terugweg gaat het er vrolijk aan toe en in licht aangeschoten toestand kruipen we in ons bed.

De volgende dag (zaterdag) gaan we naar Talca want dat blijkt de dichtsbijzijnde plaats te zijn om geld af te halen en we zitten zonder cash.  Anderhalf uur hobbelen later komen we in Talca aan waar we een internetcafe zoeken en onze was willen laten doen.  Terwijl ik nog in het internetcafe zit gaat Boske al naar het O Higginsiaans museum de Bellas Artes  waar er op een zaal na weinig te bekijken viel.  In Talca zijn ze trots op hun slogan " Talca, Paris y Londres", wij vonden het eerder " Talca, Mortsel et Kampenhout" want er was werkelijk geen bal te beleven. We lopen nog wat in de stad rond en na onze lunch besluiten we wat praktische zaken te regelen: We begeven ons weer naar het internetcafe waar we een herberg in Pucon reserveren (alles zit vol in deze periode van het jaar dus reserveren is geen overbodige luxe), de papieren voor de Navimag doorsturen (de 21ste januari gaan we een vierdaagse boottrip van Puerto Montt naar Puerto Natales maken op de Navimag) en nog wat mails in verband met vrijwilligerswerk doorsturen (in de maand april gaan we een maand vrijwilligerswerk in Peru doen).  Daarna willen we geld gaan afhalen en ontdekken we dat we onze bankkaarten vergeten zijn.......  Geweldig we mogen dus nog eens terugkomen naar Talca!  Gelukkig hadden we nog juist genoeg geld om de bus terug te nemen want anders hadden we daar mooi gestaan zonder geld, papieren en zonder manier om de mensen van de Refugio te bereiken...  s Avonds keren we terug naar El Fosforito waar Don Eduardo ons deze keer Cola de Mono aanbiedt (wat "apenstaart" betekent...), de typische nieuwjaarsdrank die we ook al bij Christel en Fernando gekregen hadden en die nog steeds heel lekker is en een hoog Baileys gehalte heeft.

Zondag is rustdag, het is al eerder gezegd en deze keer doen wij er maar al te graag aan mee.  Ik breng veel tijd door met schrijven in mijn reisdagboek terwijl Boske in een hangmat in de schaduw ligt te lezen.  We amuseren ons ook goed in het zwembad door handstand en andere kunstjes te proberen :-)  s Middags gaan we brood, eieren en tomaten kopen bij El Fosferito en na onze late lunch gaan we naar de rivier om te zwemmen.  We waden een eerste rivier door om vervolgens na wat aarzeling in de tweede te springen:  Er is veel stroming maar wat Bacan de hond kan,. dat kunnen wij ook.  We amuseren ons goed en trekken na rivier weer richting El Fosforito, deze keer voor het avondmaal.  Daarna kruipen we vroeg ons bed in want morgen is het vroeg opstaan geblazen.

Maandag besluiten we elk onze eigen weg op te gaan:  Boske besluit de trekking van zeven uur te doen die hier in de directe omgeving plaatsvindt en ik keer terug naar Talca, deze keer met bankkaart en vooral met een goed excuus want ik had geen zin om in deze hitte een trekking te doen :-)  En een dagje appart kan ons alleen maar goed doen aangezien we toch erg op elkaars lip leven.  Boske vertrekt om zes uur s ochtends en ik sta twee uur later op om de bus naar Talca te nemen.  In de bus merk ik meteen de voordelen van alleen reizen want ik word onmiddellijk aangesproken door de buschauffeur en we beginnen een lang gesprek over vanalles en nog wat.  Aangekomen in Talca ga ik eerst geld afhalen en reserveer onze bus naar Pucon voor de volgende dag.  Vervolgens ga ik naar het postkantoor en spring de supermarkt binnen voor enkele kleine dingen die we nog nodig hadden.  De rest van mijn tijd besteed ik door gewoon absoluut mijn zin te doen: Ik koop een take-away koffie en struin door hopen winkels en shoppingmalls en hoewel ik natuurlijk niets koop, amuseer ik mij geweldig ("you can take the girl out of the city but you can t take the city out of the girl" :-) Ik loop langs een epileercenter en besluit eens binnen te springen aangezien het constante geknoei met scheermesjes mij serieus de keel uithangt.  Anderhalve euro voor twee benen dat is een prijs waarvoor ik alles wel wil proberen en dus zet ik me bij de hopen andere vrouwen in een piepklein wachtkamertje.  Onmiddellijk word ik betrokken in de conversaties, wordt me gevraagd waar ik vandaan kom, wat ik hier doe en welke zones ik ga laten epileren.  Het is heel gezellig wachten en wanneer ik eindelijk aan de beurt ben (een uur later) word ik in een cabine binnengeleid waar nog twee andere vrouwen liggen.  Tot zover de privacy:  Mijn benen worden geepileerd terwijl er een levendige discussie plaatsheeft en terwijl de mevrouw achter mij zich al het schaamhaar laat epileren.  Ze blijft echter tegen me doorpraten waardoor ik zonder nadenken haar richting inkijk wanneer ik iets terug wil zeggen, hetgeen me enkele niet licht verteerbare beelden oplevert.  De vrouw die ons epileert heeft ondertussen de halve familie uitgenodigd en iedereen loopt even gezellig binnen om mee te babbelen en haar werk te inspecteren.  Het blijft bij mij dus bij mijn benen, mijn lachspieren zijn al iets te veel getijsterd tijdens deze epilatiesessie :-)  Daarna loop ik een internetcafe binnen en kan het niet laten mama en papa even te bellen, dat doet toch altijd deugd! Daarna de bus terug waar ik Dimitri van de Refugio tegenkom.  We praten de hele weg terug en voor ik het weet zijn we terug bij de Refugio.  Boske bleek de hele namiddag al daar te zijn want had de zeven uur durende trekking in een recordtempo van 4.5u afgelegd.  En dan vragen mensen zich af waarom ik soms moe ben na onze trekkings samen.....  Zijn dag kunnen jullie lezen in het Fransstalige gedeelte, hij dacht de weg kwijt te zijn en dergelijke dus dat is ook weer de moeite.  s Avonds de laatste keer eten in El Fosforito: We nemen afscheid en laten een kaartje om hen te bedanken voor de gezellige avonden.  Daarna springen we even bij Betty en Dimitri binnen om hen te bedanken voor het fijne verblijf waarop we uitgenodigd worden voor een borrel zelfgebrouwen pijnboomlikeur.  We merken weer dat we niet meer gewend zijn om alcohol te drinken en na 2 glaasjes en een gezellige babbel nemen we afscheid zolang we nog in staat zijn onze zakken te pakken (ja dat hebben we weer tot de laatste minuut uigesteld...).  We duiken nog even het zwembad in om af te koelen voor we gaan slapen:  De nacht is inktzwart en de sterren weerkaatsen op het wateroppervlak...  (het klinkt alsof ik het uit een goedkoop romannetje gehaald heb maar het was dus echt zo he :-)) .

Dinsdag acht januari nemen we om 7.15u de bus naar Talca van waaruit we een bus naar Temuco nemen.  Om vier uur s middags komen we daar aan en na nog een busrit zijn we uiteindelijk rond 18u in Pucon.  De eerste indruk van Pucon is dat zonder de rokende vulkaan die boven het dorpje uittorent en het grote meer aan de andere zijde, we ons net zo goed in de Ardennen konden bevinden.  Alles is zeer groen, de vegetatie is vergelijkbaar en de lucht is zeer zeer grijs (ik voel mij meteen thuis :-).  En het geheel is zeer toeristisch (denk Belgische kust in de zomer op een grijze winderige dag) en vrij duur.  We eten heel lekkere zalm met currysaus die ons evenveel kost als vier maaltijden bij El Fosforito...  We babbelen de hele maaltijd met een vriendelijke gepensioneerde meneer uit Nederland en wandelen nog even naar het meer tot we door de regen terug naar ons hostel gejaagd worden.

Comments

[laure]

Toen ik de spin zag was ik opeens iets gelukkiger in mijn 'propere' ieeeuw-insektenvrije omgeving; maar jullie gele outfit... rocks! :-p
baaibaai, nog veel plezier!x

[sabine]

hoe heet dat ook alweer ... de schaamte voorbij ...
:*)

't Was weer genieten hier!!!

kus