Malargue

ZALIG KERSTMIS ALLEMAAL EN GELUKKIG NIEUWJAAR!!!!!!!!

Wij horen hier alleen maar Manu Chao en Bob Marley dus qua kerstsfeer kan dat tellen.... We hebben al enkele kerstboompjes gezien, hoewel in zeer uitgedroogde staat, en af en toe een slingertje maar behalve in het Hyatt Park hotel (voor westerse rijke toeristen...) ontbreekt alle kerstversiering in het straatbeeld.  En hoewel de opblaasbare kerstmannen en de neonverlichte rendieren ons gestolen kunnen worden, missen we toch allebei wel de kerstsfeer, -muziek, -samenzijn met iedereen.  Maar dat blijkt bij alle backpackers hier hetzelfde te zijn dus we hoeven ons geen zorgen te maken (en jullie ook niet :-) over ons algemeen welzijn. 

Voorbije zondag zijn we vanuit Mendoza naar Malargue vertrokken.  We moesten de bus van 06.45u hebben en hadden de wekker dus ruim op tijd gezet want s ochtends zijn wij niet echt de meest efficiente mensen...  Om 06.08u word ik wakker gemaakt door Boske, in alle staten, die lichtjes in paniek meedeelt dat we nog iets meer dan een half uur hebben om onze zakken verder te pakken (we hadden geen zin de vorige avond...), een taxi te bellen en aan het station te raken.  We bleken de wekker op 05u PM gezet te hebben...  Dus gelijk gekken in onze kleren gesprongen, de jongens van het hotel gevraagd zo snel mogelijk een taxi te laten komen.  Rapido rapido dus...  Toen de taxi er was alle zakken in de kofferbak gesmeten en de chauffeur gezegd dat het snel moest gaan.  Dat moesten we geen twee keer zeggen: Aan een noodtempo racete hij door het centrum  (leve zondagochtend).  Ondertussen moest hij nog hopen feestende achtienjarigen ontwijken want het schooljaar is hier gedaan en naar goede Argentijnse gewoonte ging het feestje door tot een uur of acht-negen.  Aangekomen in station rennen we naar platform en ... geen bus te bekennen.  Overtuigd dat we de bus gemist hebben (en al ons geld voor het busticket dus kwijt zijn want annulatieverzekeringen kennen ze hier niet) kijken we hoe laat het is.  06.27u.  We zijn meer dan een kwartier te vroeg en hadden dus in minder dan 20min alles ingepakt, een taxi genomen en het busstation doorgerend.  Absurd.  Rustig ontbeten en de bus op tijd genomen om vervolgens het merendeel van de zes uur durende busrit al slapend door te brengen.  Aangekomen in Malargue rond een uur of een begeven we ons naar het hostal waar we een reservering hadden.  We werden ontvangen door een superlieve, hoogzwangere jonge vrouw die ons wist te vertellen dat we de enige gasten waren.  Desondanks was het superdruk want het was zondag en er was een groot familiefeest aan de gang met een 25-tal genodigden.  Iets later bleek de hele bende aan tafel te gaan en toen bleek dat wij nog niet gegeten hadden, werden we uitgenodigd om een stoel bij te schuiven en toe te tasten.  Dat moesten ze ons geen twee keer zeggen:  Hele tijd gezellig met de familie gebabbeld en gesmuld van de overheerlijke asado (barbecue), alle bereide groenten en -hoe kan het anders- de argentijnse wijn.  Tijdens het eten ontdekken we dat een van de familieleden parkwachter is en dat hij ons wel een excursie voor die namiddag wil organiseren voor 15 euro de man.  We stemmen toe en het is al vier uur in de namiddag wanneer wevertrekken richting Las Lleñas, het grootste skioord van Zuid-Amerika (waar tijdens de zomermaanden december-januari dus geen kat zit).  De eerste stop is aan de "Laguna de la niña encantada", een schitterende lagune met de meest absurde kleuren (zie coverfoto album Malargue).  Het geheel bestaat uit een klein en zeer helder meertje dat omringd is door een rotsformatie.  Het water heeft heel felle kleuren als gevolg van de mineralen die in de grond zitten en zit vol forellen die voorbijschieten tussen het fluogroen en -blauw.  Vervolgens gaan we richting Las Molles, een plek bekend voor zijn thermale bronnen.  Het enige hotel met thermaal water blijkt echter gesloten te zijn en onze gids  besluit ons naar een plek te brengen die enkel door de locals gebruikt wordt om te baden:  Een hotel uit de jaren 50, volledig in ruines, waar enkel de muren nog van overeind staan (en ook dat is relatief).  In een soort schuurtje achter het het vernielde complex blijken zich twee thermale baden te bevinden.  We krijgen de sleutel van de verroeste ketting rond de `poort en met de raad niet tegen de muren te leunen (instortingsgevaar) worden we alleen gelaten.  Het geheel is absoluut niet uitnodigend, zeer verwaarloosd en vrij smerig.  Maar het water (dat rechtstreeks uit de bron kwam) was warm, helder en rook ondanks de penetrante sulfurgeur niet onaangenaam. Dus kropen we er toch in en verbaasden ons over de temperatuur (40graden bleek achteraf).  Uiteindelijk toch gewend en wat liggen weken in het zalige water tot de gids riep dat we er niet te lang in mochten blijven want dat de temperatuur in combinatie met bepaald mineralen in het water een verlaging van de bloeddruk en flauwvallen kon veroorzaken.  Gezellig.  Helemaal ontspannen kruipen we terug de auto in, de grootste moeite om niet ter plekke een geimproviseerde siesta te houden.  Iets verder stoppen we bij de Pozos de Animas, een soort poel met heel helder water die een hondertal meter dieper ligt in een natuurlijk gevormde kom. Het geheel werd veroorzaakt door een ondergrondse rivier die daar voorbij kwam en de grond uitsleet waardoor een luchtbel ontstond.  Die bel ontploft op bepaald moment waardoor de grond inzakt en er een kom gevormd wordt die volloopt met water uit de ondergrondse rivier.  Het laatste deel van de trip brengt ons tot bij Las Lleñas waar zoals verwacht niks te zien was aangezien er geen centimetertje sneeuw lag.  Het zicht op de omringende bergen was wel schitterend aangezien ze vreemde kleuren hadden door de combinatie van vulkanisch stof en vegetatie.  Op de terugweg bijna de hele tijd geslapen en toen we rond 21u terugwaren allebei uitgeput van de toch wel erg lange dag.

Maandag profiteren we ervan om uit te slapen na onze vermoeiende zondag.  Onze excursie naar Lago de Llaganello vertrekt pas om 13u dus we profiteren ervan om wat inkopen te gaan doen voor ons avondeten.  Aangezien we hier elke dag een excursie zullen doen, moeten we wel op een of andere manier besparen en dat is dus door zelf te koken.  Onze gids Santiago is heel sympathiek en geeft veel uitleg.  De eerste stop heeft plaats aan een grot waarvan wij enkel de ingang zien: Een groot gat in de grond waaruit koude lucht komt die deugd doen in de zinderende hitte.  Daarna naar een klein binnenmeertje waarop een hoop roze flamingos zitten.  We genieten van het zicht, vooral wanneer ze plots allemaal tegelijkertijd beslissen weg te vliegen.  Daarna stoppen we bij een soort groot uitgevallen natuurlijke vijver met ongeloofelijk helder en drinkbaar water dat uit verschillende bronnen tegelijkertijd naar boven stroomt.  Uiteindelijk komen we bij de het immense meer aan waar we spijtig genoeg niet veel flamingos zien.  Het meer op zich is echter ook echt de moeite waard:  Het is immens groot maar nergens dieper dan 1.5m.  We kunnen dus heel ver het meer inwaden wat we dus ook meteen doen. Het zicht is schitterend maar we worden wel letterlijk opgevreten door de muggen en de dazen met enkele lelijke beten tot gevolg.  Het laatste deel van de excursie bestaat uit een heuvel van een 250m hoog waar diegenen die nog genoeg energie hebben op mogen kruipen.  We zijn vrij snel boven en profiteren van het absoluut schitterende zicht op het meer en de duizenden kilometers onbewoond terrein rondom ons (het departement Malargue is een deel van de provincie Mendoza en heeft een oppervlakte van  42.000kmª.  Ondanks deze oppervlakte, die dus groter is dan die van Belgie, wonen er toch slechts 25.000mensen.......).   We genieten een half uurtje van het schitterende zicht en dalen dan de berg weer af naar Santiago die beneden op ons stond te wachten.  Na een uurtje in de jeep zijn we terug in het hostal en maken we ons spaghetti klaar met superlekkere zelfgemaakte saus.  Daarna vroeg slapen want volgende dag is het weer vroeg dag aangezien we een excursie naar La Payunia doen.

La Payunia is een nationaal reservaat bekend voor zijn enorme vulkanische activiteit.  In het reservaat vind je 831 vulkanen terug, de hoogste concentratie ter wereld.  Wat het reservaat ook uniek maakt is dat je er 6 van de 8 bestaande types vulkanen terugvindt.  Het enige minder leuke aspect van het park is dat het op drie uur rijden van Malargue (het stadje) ligt en we dinsdag om 8u s ochtends dus een lange, rammelige rit voor de boeg hebben.  Gedurende die drie uren rijden we door een mini dorpje.  De rest van het traject is het enige dat van menselijke activiteit getuigt de kleine petroleumboren die af en toe het landschap ontsieren en geruisloos hun werk doen.  Tijdens onze trip stoppen we op bepaald moment aan een smalle rivier die een soort canyon vormt doorheen een lavarivier.  Hier ontbijten we met zicht op de absurde lavaformaties, het gevolg van het samentrekken van de lava op het moment dat ze afkoelt.  Anderhalf uur rammelbusje later komen we aan in het zogenaamde centrum van het park waar we zicht hebben op een vijftal verschillende types vulkanen (Stromboli, Vesuvius, Hawaian,...)  waarover we een hoop uitleg krijgen.  De grond rondom ons is volledig zwart ten gevolge van een aantal uitbarstingen.  Het zicht is schitterend en de vulkanen zijn ronduit impressionant wat spijtig genoeg moeilijk vast te leggen bleek met ons fototoestelletje (dat praktisch geen zoom heeft).  We vervolgen onze rit door het park en komen verschillende groepen Guanacos tegen.  Deze beesten lijken ongeloofelijk veel op lamas (er zouden verschillen zijn maar wij zagen ze niet) alleen spuwen ze niet in je gezicht wanneer ze zich geagresseerd voelen.  De iets socialere variant dus.  Uiteindelijk kruipen we ook nog een vulkaan op tot we ons aan de rand van de krater bevinden.  Het zicht hier is heel indrukwekkend:  Vanuit de krater vertrekt een kilometers lange lavarivier die zich zo ver het oog reikt doorheen het landschap kronkelt.  Daarna vangen we de lange terugweg aan.  Hoewel we schitterende dingen gezien hebben was de excursie ons iets te passief:  Hele dagen in een busje zitten en er enkel uitmogen om fotos te trekken is niet echt aan ons besteed.  Maar er was geen andere mogelijkheid om het park te bezoeken en we zijn toch blij dat we dit gezien hebben.  (OK, we zijn eigenlijk gefrustreerd omdat het nogal duur was maar bon....)  Op de terugweg laten we ons bij het busstation droppen waar we een ticket terug naar Mendoza boeken voor de volgende avond.  Daarna profiteren we van de restjes van onze fantastische spaghetti van de vorige dag!

Woensdag 19 december staat er weer een excursie op het programma en deze keer belooft het een iets actiever dagje te worden.  De Caverna de las Bruchas is een 18km lange grot met ongeloofelijk veel zalen waar er slechts vier van te bezoeken zijn door het grote publiek ( Dat grote publiek is hier niet zo groot: een paar duizend toeristen per jaar hoop en al).  Dit is niet het soort Europese grot met lichtshows en bootjes en technische kunstjes.  Dit is een grottencomplex zonder enige vorm van verlichting waar je moet zwoegen om erin en eruit te geraken (vooral dat laatste was voor mij belangrijk...).  We krijgen allemaal een helm met hoofdlamp die we moeten uitdoen op het moment dat we de grot inlopen.  We zitten een dik kwartier in het pikkedonker terwijl onze ogen overschakelen van verblindend zonlicht naar totale duisternis.  Langzaam maar zeker begint de grot rondom ons vorm te krijgen en na verloop van tijd staan we op en beginnen we aan onze tocht.  Onze gids loopt over van informatie en weet ons overal wel vormen en figuren te tonen die we zelf nog niet gezien hadden.  Zijn ons pad gekruist in de grot:  De heks, het varken, Jezus himself  en vele anderen.  Het eerste deel dalen we af langs een soort koord om niet van de steile helling af te donderen.  Op de terugweg zullen we hier weer langskomen en ons afvragen hoe we in godsnaam boven moeten geraken.  Het eerste deel na de afdaling lijkt meer op speleologie dan op grotwandelen en ik begin lichtjes te hyperventileren (ik vind vliegtuigen al krap...).  Maar door rustig te ademen en me op iets anders te controleren ebt de claustrofobie al vlug weg en kan ik wat meer genieten.  We klimmen trapje of en helling af terwijl de gids ons allemaal fascinerende zaken toont (onder andere de lichtgevende eigenschappen van mineralen die nog blijven nagloeien in het donker wanneer je er met een zaklamp naar flitst).  We komen door verschillende zalen en zien hopen formaties en genieten van het geklim en geklauter, dit is echt ons ding.  Hoewel de grot op zich niet zo indrukwekkend is als bijvoorbeeld de grotten van Han met hun immense zalen en lichtshows is dit toch echt een excursie naar ons hart.  Op bepaald moment zitten we midden in de grot in een kleine ruimte wanneer we onze lamp moeten uitdoen en de gids ons zegt stil te zijn.  De stilte is overweldigend en de duisternis compleet.  Zo zitten we een tijdje volledig afgesneden van de wereld tot de stilte iedereen teveel wordt en we verdergaan.  Twee uur later kruipen we de grot uit en het zonlicht in.  s Avonds nemen we de bus terug naar Mendoza om twee uur s nachts.  Om de tijd te doden gaan we met een Duitser die we tijdens de excursie leerden kennen iets eten in het lokale casino dat op onze lachspieren werkte omdat het zo aandoenlijk klein was en iedereen zich toch zo serieus nam.  Om twee uur de bus op en na een veel te korte nacht komen we om acht uur aan in Mendoza.  We gaan terug naar Campo Base hotel waar we ons een week eerder al helemaal thuisvoelden.  Terwijl we ontbijten (wachtend tot onze kamer vrijkomt en we mogen gaan slapen) komt Christophe de trap af (vriend van ons waar Boske jarenlang mee samengewoont heeft en waarvan we wisten dat die ook in Mendoza zat)! 

We brengen donderdag, vrijdag en zaterdag samen door:  bezoekjes aan het stadspark, proeven van lokale wijnen en bieren, we doen de barbecueparty van de vorige week opnieuw en bevinden ons om 1u s nachts in het zwembad.  Soit we profiteren er even van iemand van Belgie terug te zien!  Voor we zaterdagavond de bus richting Valparaiso nemen, profiteert Boske nog van een laatste steak (Chili is bekend voor vis niet voor vlees, hoi hoi An gelukkig) en midden in de nacht en midden in de Andes steken we de grens over en staan we een uur te wachten op de benodigde stempeltjes.  Om acht uur komen we aan in Valparaiso waar we tot de tweede januari zullen zijn maar dat deel van de reis zal dus voor een volgende keer zijn!

JOYEUX NOEL A TOUS ET BONNE ANNEE!!!!!!!!!!!!!!

Ici on n'entend que du Manu Chao et autres Bob Marley dans les auberges, donc question ambience de Noel c'est pas top... On a deja vu quelques sapins de Noel, bien que tres deseches, et une ou deux guirlandes mais pour le reste il n'y a vraiment rien comme decoration de Noel en rue (sauf sur le Hyatt Park Hotel qui vise une clientele de riches europeens ou americains). L'ambiance et la musique de Noel nous manquent donc assez fort ainsi que les gens avec qui on est supposes passer la Noel. Mais tous les backpackers qu'on rencontre ici vivent la meme chose donc on ne s'en inquiete pas.

Dimanche dernier (le 16 decembre) on a quitte Mendoza en direction de Malargue. Notre bus partait a 6h45 donc tenant compte du fait qu'on n'est pas les plus rapides le matin, on a mis notre reveil bien a temps a 5h40. Je me reveille e un moment que j'estime etre en plein milieu de la nuit (ben oui, le reveil n'a pas encore sonne) et je regarde quelle heure il est... 6h08. Alors mon premier reflexe debile, c'est de secouer le reveil comme si ca changerait quelque chose et me frotter les yeux. Il est toujours 6h08. Je reveille An en legere panique en lui annoncant qu'on n'a plus qu'une petite demi heure pour terminer de faire nos sacs (trop paresseux le jour avant), s'habiller et prendre un taxi jusqu'a la garde de bus (on decide sagement de pas se laver et de ne pas dejeuner.) Apparement j'avais mis le reveil sur 5h40 PM... On demande aux gens de l'auberge d'appeler un taxi "muy muy rapido por favor" et quand il arriv eon basarde tout dedans et on lui demande de foncer vers la gare. Vive les dimanches matins tres tot. Zero trafic, donc il se permet de foncer en niant quelques feux rouges par ci par la. Seulement une file apparait devant nous: une bande de jeunes termine encore la fete du samedi soir (poisse les dimaches matins tres tot). Ce sont les rhetos qui ont fini leur annees et ils en profitent pour bloquer la circulation, apparement ils n'entendent meme pas les claxons acharnes de notre taxi. Enfin arrives a la gare on court vers notre quai et on y decouvre... aucun bus. Convaincus qu'on a rate notre bus on prend notre petit reveil en main: seulement 6h27. Ca nous parait tout a fait absurde qu'on a fait tout nos bazars en seulement 19minutes, mais on est heureux, ca nous permet de s'acheter un petit dejeuner avant de s'ecrouler dans le bus pour dormir 6h. Arrives a Malargue on va a notre auberge ou on apprend qu'on est les seules clients. Les 25 autres personnes qui courent en rond dans la maison ne sont rien d'autre que la famille des proprietaires, carc'est dimanche et donc la famille se reunit pour s'empiffrer de viandes en toutes sortes et de bons vins argentins. Quand ils decouvrent qu'on n'a pas encore mange ils nous invitent a leur table, ce qui ne se refuse pas. En discutant avec la famille on decouvre qu'on a un guardeparque a table qui veut bien nous faire une excursion en fin d'apres midi pour 15€ par personne. On fait notre sac en vitesse, vu qu'il est deja 4h lorsqu'on part en direction de Las Leñas qui est une des plus grandes stations de ski de l'Amerique du Sud (mais ou il n'y a absolument personne en ete). Notre premier arret c'est la "Laguna de la niña encantada". Superbe petit lac entoure de roches volcaniques. Les couleurs de ce lac sont vraiment superbes, on dirait vraiment un bon dessin anime (vive les photos, parce que c'est denouveau indescriptiblement beau). L'eau et les plantes tiennent leur couleurs aux mineraux abondants dans cette eaux et il y a plein de truites qui nagent parmi les bleus et verts fluos. Le deuxieme arret de la journee c'est un tout petit bled qui s'apelle Las Molles et est repute pour ses bains thermaux. Malheureusement l'hotel qui abrite les bains est ferme, donc le guide decide de nous amener a un endroit qui n'est que utilises par les locaux. Ce sont les ruines d'un hotel des annees 50 dont il ne reste vraiment plus rien d'autre que quelques murs. On recoit la cle d'une petite grange au fond de laquelle il y a 2 piscines de la taille d'une baignoire (bien que profondes de 1m30) et avec le conseil de ne pas s'appuyer aux murs (qui risquent de s'ecrouler) le guide nous laisse la. Ca a lair degueulasse et tres peu acceuillant mais on fini quand meme par se decider d'essayer ca. L'eau, qui sent fort le sulfure, est tres claire et super chaude (40º on entendra par apres). Apres avoir passe quelques minutes a surchauffer dans l'eau, le guide dit qu'on ne doit pas rester trop longtemps a cause de la pression. Soit, on fini donc par sortir et on se sent comme des loques en sortant. Les muscles ne veulent plus cooperer et dans la tete ca ne va pas non plus. Ce que le guide voulait dire avec "la pression" c'est qu'il y a tant de mineraux dans cette eau qu'en restant trop longtemps on risque de s'evanouir tellement c'est relaxant. On remonte dans la voiture et on se battout les deux pour ne pas s'endormir. Unb peu plus loin c'est le troisieme arret: Pozos de Animas. Ce sont deux enormes trous de 100m de profondeur et 200m de diametres au fond desquels il y a de l'eau denouveau super claire. Ce qu'il s'est passe c'est qu'une riviere sous-terraine a tellement creuse en dessous du sol qu'une enorme bulle d'air se cree. A un moment le sol n'est plus assez stable et s'effondre 100m plus bas. Le trou se remplit avec de l'eau de la riviere. C'est assez impressionant comme trou et ca fait surtout peur que dans le coin y'a encore plein d'autre trucs dans le genre qui peuvent s'ecrouler d'un moment a l'autre. Le dernier arret de l'expedition c'est Las Leñas ou comme prevu il n'y a pas grand chose a voir vu qu'il n'y a rien comme neige. Les montagnes sont neanmoins superbes et on profite le temps de faire une promenade dans cette station de ski abandonnee. On rentre vers 21h et apres avoir mange un petit quelque chose on se met tout de suite au lit apres une longue journee pleine de surprises.

Lundi 17 decembre on se reveille pas trop tot apres cette journee fatiguante car on a le temps ce matin. Notre excursion a la Laguna de Llaganello ne commence qu'a 13h et on a donc le temps d'aller faire quelques courses. S'est a dire que comme on fera une excursion chaque jour ici, on a interet a epargner sur toutes les autres depenses. Ce soir on cuisinera donc! Enfin bref le plus important de la journee c'est notre excursion a la Laguna. Notre guide, Santiago, est tres sympa et il explique plein de chouette choses. Premiere etape c'est une enorme grotte en dessous du sol qui est tout plat (comme dans "c'est pas une grotte dans une colline"). Nous on ne descend pas tout a fait dans la grotte, juste une escalade de 1m de haut (vers en bas) et la on sent vraiment la fraicheur qui sort de la grotte. Cest super agreable, parce que il fait toujours autour des 30º en journee. Seconde etappe c'est un petit lac sur lequel il y a plein de Flamands Roses. Les couleurs de leurs ailes quand ils s'envolent sont vraiment superbes: Rose fonce avec une ligne de noir au bord de l'aile. Troisieme etappe c'est un etang encore plus petit, avec comme caracteristique que l'eau est potable. L'eau sort litteralement du sol ici; on voit le sable au fond de l'eau ultra-claire qui est remue en permanence. Le sol est une grande source et l'eau est vraiment bonne. On ne s'habituera pas vite a boire des ruisseaux et des lacs, ca fait vraiment bizarre. Ensuite on se dirige vers la grande lagune ou des milliers d'oiseaux s'arretent pendant les flux migratoires. Malheureusement a cette periode-ci y'a pas des masses d'oiseaux, mais la lagune est superbe quand-meme. Elle est vraiment enorme, mais il y a moyen de la traverser a pied: elle n'est nulle part plus profonde que 1m. On se mouille jusqu'au genoux et deja on a l'impression d'avoir marche loin pour y arriver. En plus elle est bien chaude l'eau, c'est vraiment agreable de se promener dedans. Par apres on marche vers le sommet d'une colline de ou on a une superbe vue sur la lagune et les milliers de kmª non habites autour de nous. On profite de cette vue pendant 1/2h, puis il faut redescendre car Santiago (qui n'est pas monte avec nous, ca condition physique ne le lui permet pas) nous a promis qu'apres 1 heure il repartira, avec ou sans nous. Il n'est probablement pas serieux, mais c'est un risque qu'on n'a pas envie de prendre. En redescendant on voit encore quelques superbes cactus et puis on remonte dans sa jeep. Le soir on se cuisine nos delicieux spaghettis sauce bolo faite nous meme et on ne va pas dormir trop tard, parce que demain l'excursion vers la Payunia commence a 8h30.

La Payunia c'est une reserve nationale enorme dans laquelle il y a 831 volcans. C'est la plus haute concentration volcanique au monde et il y a dans cette reserve 6 des 8 sortes de volcans (ce qui est unique au monde aussi). Le probleme est que c'est assez loin: on devra rouler 3h avant d'arriver a la reserve. Pendant les trois heures de route on crois juste un tout petit village et pleins de machines a forer du petrole. En fait le departement de Malargue, qui fait partie de la province de Mendoza, est plus grand que la Belgique, mais il n'y a que 25000 habitants dont 24000 habitent dans la ville de Mendoza. Inutile de vous dire donc que ce departement est vide vide vide. Pendant ces trois heures de route on profite des superbes paysages et on s'arrete pour le dejeuner a cote d'une riviere qui est enferme sur 2km de longueur dans un canyon cree par de la lave refroidie. Ce canyon tout noir est superbe, les bouts de rocher sont fissures dans tout les sens, parce que la lave en refroidissant retrecit et ca donne donc un decor indescriptible et superbe. Une heure et demi plus tard on arrive enfin a la Payunia ou le guide nous donne quelques explication a propos des differents types de volcans qui existent (les vesuves, les hawaii, les strombolis,...) et il nous explique pourquoi le sol est tout noir partout (des restants d'eruptions d'il y a longtemps). On prend quelques photos (qui sont d'ailleurs tres decevantes par rapport aux vues que nous avons. Il faut vraiment venir ici pour voir comme c'est superbe) Ensuite on remonte dans la camionette, on voit pleins de Guanacos en cours de route (c'est comme un lama, mais en different a ce qu'il parait. Par contre faut pas nous demander de voir la difference entre les deux). Vers la fin de la journee on fait encore un epetite promenade vers le cratere d'un volcan de ou une riviere de lave sort et descend jusqu'a quelques dixaines de km plus loin. C'est assez impressionant de voir cette trace noire qui doit faire facilement 200m de large et 10-20m de haut qui s'etend jusqu'a perte de vue. Malgre les superbes choses qu'on a vue aujourd'hui, on est quand-meme un peu decus de cette excursion (ca a probablement a voir avec son prix eleve par rapport aux excursions de autres jours). C'est un peu trop de "on sort de la camionette pour prendre des photos et on remonte pour 1h de route" et un peu trop peu de "maintenant on va faire une promenade pour arriver a un endroit de ou la vue est meilleure que d'ici". Meme si c'etait absolument superbe. En rentrant vers 9h du soir on s'achete notre ticket de bus de retour vers Mendoza pour mercredi nuit, puis on mange encore de notre delicieux spaghetti bolognaise et on va dormir en esperant que l'excursion du lendemain (caverna de las bruchas) sera plus active.

Mercredi 19 decembre on a prevu une expedition a la "Caverna de las Bruchas". La grotte fait 18km de long mais seulement 4 salles sont ouvertes au grand public (qui n'est pas grand du tout, quelques milliers de visiteurs par an) On recoit tous un casque avec une lampe frontale, parce que ici c'est pas comme dans les grottes de Han: il n'y a rien comme eclairage. En entrant on eteint tous nos lampes pendant que le guide nous raconte la legende de ou provient le nom (des sourcieres kidnappaient des femmes et des enfants, puis elles enlevaient la peau des pieds pour eviter que ceux-ci s'encouraient). Au long de cette histoire d1/4h nos yeux s'habituent au noir complet et commencent a distinguer des traits. Puis l'expedition commence par une descente de quelques metres pendant laquelle on doit se tenir a une corde suivie d'une petite montee en rampant. C'est du tourisme aventurier ici, pas une petite promenade dans une enorme grotte. Le parcours continue d'etre des petits bouts d'escalade jusqu'au bout, mais c'est vraiment chouette. On se sent speleologue sans devenir tout a fait claustrophobiques. La guide etait super sympa, elle racontait et nous montrait plein de trucs interessant. Elle nous faisait decouvrir plein de formes dans la roches, comme le cochon, le masque de sorciere et meme Jesus. Un peu plus tard elle nous montre le caractere "lucciole" des mineraux: ils gardent la lumiere pendant quelques secondes lorsqu'on vise une lampe de poche sur eux le temps d'un flash. Ensuite on recoit l'ordre de se taire et d'etaindre nos lampes. C'est fou comme le silence complet en combinaison avec le noir complet donnent un sentiment desagreable d'etre completement enferme. L'expedition etait vraiment chouette et bien que la grotte meme est bien moins impressionante que les grottes de Han (ici c'etait "regardez la une colonne de 1m de haut et 5cm de diametre" alors que Han-sur-Lesse pour ceux qui l'ont pas fait c'est "colonne, colonne, colonne et la la plus grande 3.5m de haut, diametre de 40cm") c'est beaucoup plus chouette comme experience. 2heures plus tard on sort de la grotte avec un grand sourire et des tout petits yeux qui mettront encore 5minutes a s'habituer a la lumiere...

Apres avoir mange et fait nos sacs on prend le bus de 2h du mat deretour vers Mendoza ou on compte voir Christophe (Un copain de Belgique qui voyage pour 7mois en amerique du Sud). On passe les trois prochains jours avec lui, on se marre bien, on visite le parc de Mendoza,on goute quelques vins locaux et quelques bieres, on refait un BBQ-party de l'auberge pendant lequel on se retrouve dans la piscine a 1h du mat et on goute nos derniers steacks argentins pour un petit bout de temps. C'etait cool de revoir une tete connue en tout cas! Samedi soir on prend le bus nocturne vers Valparaiso ou on arrive vers 8h du mat apres avoir passe deux heures au poste frontalier en plein milieux des Andes. On sera ici jusqu'au 2 janvier probablement et on vous donne nos impressions de cette ville et des photos le plus vite possible.

Comments

[sabine]

Zowel tekst als foto's weer buitengewoon mooi ... meegenieten in ons kikkerlandje, waar we na 3 dagen genieten van prachtig berijpte bomen tegen een helblauwe lucht (zie mijn flickrpagina)weer terug bij af zijn met een grauwe lucht en GEEN witte kerst.

Feliz Navidad y Próspero Año Nuevo

Sabine